از میان اشک ها خندیده می آید کسی
خواب بیداری ما را دیده می آید کسی
با ترنم با ترانه با سروش سبز آب
از گلوی بیشه خشکیده می آید کسی
مثل عطر تازه تک جنگل باران زده
در سلام بادها پیچیده می آید کسی
کهکشانی از پرستو در پناهش پرفشان
آسمان در آسمان کوچیده می آید کسی
خواب دیدم , خواب دیده در خیالی دیده اند
از شب ما روز را پرسیده می آید کسی
پیوندمان یکساله شد...
باورت می شود! آن اوایل تنها سکوت بود و سکوت نمی دانستیم چه بگوییم
شاید هم می دانستیم ولی نمی دانستیم بعد ازاولین کلام چه خواهد شد ....
گفتیم اولین کلام را هم آواز هزاردستان آن هنگام که به افق چشم دوخته بودیم
محو دررویای بودن غرق در تمنای ماندن
رویای من! به یاد داری چگونه زمان ما را به هم پیوند داد ؟
به یادداری چگونه از آن هم شدیم ؟
آن روزهای نخستین تردید چه زود به فردا پیوند خورد!
من در تو و تو در قلب من متولد شدی
تو را دوست می دارم که مرا با همه ی خلوصت آیینه می شوی
به یاد داری آن اولین سلام را آن اولین سوگند را ، آن اولین اشتیاق را ...
که ما در حجم تناقض مرور خواهیم شد ...
که ما در باریکه ای از نور آن هنگام که شب راهی سپیده می شود
آن هنگام که گرما، سرما را به تب هزارساله در آغوش می فشرذ
آن هنگام که حقیقت اندوه گلوگیرش را فریاد می زند تعبیر خواهیم شد
تصمیم سختی بود به سختی یک رویش به دشواری جوانه زدن یک رویا
تمام روزهایی که درسراسیمگی همراهی تو سپری شد و چه طعمی داشت دیدارت !...
شاهد شب های ملتهب من ! با من بخوان حدیث یکرنگی که من در وسعت تاثیر تو زندگی خواهم کرد
به یاد دارم ثانیه های پر تپشی که با تو به سپیده رسید ...
به یاد داری نمازهایی که به نام رسالتمان اقامه شد؟
که نفس نفس ، من در تو و تو در من خواهیم بالید اگر "خود آ "بخواهد
رویای من ! با من بگو در حجم زمان:
هرکجا عشق آید و ساکن شود هرچه ناممکن بود ، ممکن شود...
این ابیات از طرف یکی از مخاطبان عزیز به پارادوکس عزیز هدیه شده است که بسیار ممنونم
تو در طنین کدام شعر ترانه گشته ای
که ورد زبان کامهای تشنه
نوشتنت بند بند دلم را آب میکند
تو که به قلب بدیها همانند دشنه ای
نه اهل طعنه هستی ونه اهل دشمنی بانوی خوب قصه های من گشته ای
سردم که میشود تو مرا" ها "می کنی انگار تو مرا از ازل سرشته ای!
سرت همیشه برای محبت درد میکند راستی تو آدمی یا یک فرشته ای؟
تو مثل آینه ای !پارادوکس در تونیست تو اسم اعظم عشق رابردلت نوشته ای
یکسال گذشت وتو یکساله میشوی " وبلاگ" پر شکوه حرفهای گم گشته ای
میلاد تو یعنی مرگ هرچه نیست امیدچشمهای کشتی شکسته ای
عجیب نیست پیوند میلاد تو وشاه روزگار دیده ام چه ندبه ها که به انتظار نشسته ای....
این نقاشی های زیبا هم هدیه ی یکی از مخاطبان عزیزو دوست داشتنی است
بوی کباب می‌آید یک عبارت است با دو مفهوم مختلف، یکی در عیش و نوش بساط شادی و سفره کباب گسترده و درست همسایه کناری از بوی کباب او کباب میشود ، واضح‌تر بخواهید بنویسم می‌گویم حکایت آگهی بازرگانی صدا و سیما را ببین ، که با نشان دادن انواع خوراکی‌ها چه بلایی بر سر فقرا یا همان ولی نعمتان بدور از نعمت جامعه می‌آورد.
به گزارش ایسنا، الف در ادامه نوشت: از محاسن فصل سرما این است که میشود درها و پنجره‌های منزل را به بهانه فصل پاییز محکم بست اینطوری هم خود راحتی هم در برابر همسر و فرزند شرمسار نمی‌گردی پس استراتژی مناسبی به شمار می‌رود زیرا در تابستان هر کاری می‌کردی کولر بی‌رحم و بی‌جان یک راست دود کباب برخاسته از خانه همسایه را می‌بلعید و درون خانه جمع می‌کرد
خلاصه اینکه با همسایه هماهنگ بودیم الحمدلله هر جمعه آنها کباب می‌خوردند و ما بوی کباب.این روزها دیگر منت‌کش همسایه نیستیم زیرا تلویزیون مابین سریال‌های تکراری که تمام صحنه‌ها و دیالوگ‌هایش را مانند شعر باز باران حفظ کرده‌ایم برنامه خود را قطع میکند و برای کباب‌پزی مجهز به شش سیخ کوبیده و شش سیخ مخصوص جوجه که با باطری هم می‌گردد تبلیغ میکند ؛ به بهانه اینکه ببینیم شبکه‌های دیگر چه دارند کانال تلویزیون را عوض می کنم اما آنجا هم می‌گوید با ماهیتابه دو طرفه می توانید چند جور غذا بپزید و مرغ و ماهی سوخاری را نشان می‌دهد پس وضع اقتصادی ما بهتر شده زیرا می‌توانیم بگوییم از بوی غذا به رنگ غذا ارتقاء یافته‌ایم.
مطلب بالا طنز نبود و با این کار میانه‌ای ندارم اما همیشه برایم این سئوال بوده که شورای سیاست‌گزاری صدا و سیما درآمدزایی را با چه قیمتی می‌خواهد که کودکی یتیم و زنی بی‌سرپرست یا خانواده‌ای مستمند را به بهانه کسب درآمد لگدکوب میکند و کسانی که جای طعام سیلی خورده‌اند در برنامه‌ریزی رسانه ملی جام زهر و خون دل می‌خورند و می‌نوشند.این اهل سیاست چه میزان کیاست دارند تا بفهمند تبلیغ انواع اطعمه و اشربه در برابر دیدگان کسانی که محتاج شام شب هستند و کارگران و کارمندانی که حقوق ۳۰ روزه خود را ۳ روزه خرج می‌کنند رنجی مضاعف به شمار می‌رود.سخن دلم را ساده و بدون کلمات پرطمطراق نوشتم تا نگویند جان کلام در لابلای واژه‌های ادبی و پیچیده گم گردید ؛ من یک ایرانی و یک معلم هستم و می‌دانم دانش آموزی که با کفش‌های تابستانی به کلاس می‌آید و لباس مندرس سال قبل را می‌پوشد در مقابل تلویزیون ذره ذره زرد شدن رنگ رخسار والدینش را بسان برگ‌های پاییزی دیده است.
برادر گرامی جناب آقای ضرغامی بدانید و آگاه باشید در جامعه ما کسانی که فقط می‌خواهند زنده بمانند در مقابل کسانی که زندگی می‌کنند را نباید با یک مقیاس سنجید زیرا دو طیف مختلف هستند ، آنانکه می‌خواهند زنده بمانند همه ساله کاشتند و داشتند اما در نهایت کسانی که زندگی می‌کنند محصول را برداشتند پس شما باید تفاوت را از همین جا درک نمایید.نمی‌خواهم بگویم تبلیغات تلویزیونی که در تمام دنیا مرسوم است را شما منسوخ کنید اما این استنباط هم که برای ساختن خانه‌ای بزرگ باید آشیانه‌ای را ویران کرد معقول نمی‌باشد . کسی منکر این نیست که تبلیغات هم به نفع خریدار است هم فروشنده به شرطی که متناسب باشد البته آن هم نه به سبک کرم حلزون که اول تبلیغ شد بعد دنبال مجوز گشتید و معلوم نشد درآمد ۳۰ میلیاردی آن کجا رفت.؟!
گاهی وقتها دلت می گیرد...
شفاف میشوی و صیقلی
می نشینی پای سفره ی دلت ، و از پس لرزش شیشه ای اشک گذشته را مرور می کنی
بامداد است و لحظه است و نفس های هق هق و...
و نیستی توکه خاطره را نورانی کنی که من درگرگ و میش تیرگی در مرز سپیده در خودم گم شده ام
آنگاه که ناگاه برگشتم و دستانم در دست تو نبود و چشمانم در ادامه ی افق تو را نمی دید که من عصر حضورم را پیدا نمی کنم
که پای آمدنم می لنگد و حتی رویا نیز مرا به مقصد نخواهد رساند که نشانی مسیر راجایی که نمی دانم گم کرده ام
.
.
شفافیت سپیدی این بامداد برفی در بلندای استقامت کوه به آشنایی کهف الشهداء تقدیم شما که به تازگی نسیم در خنکای صبحدم و به تنیدگی جان تازه در کالبد بی جانید
قلبم فشرده است ، تنم آتش گاه انتظار مرگ است و نبض گلویم نوای نیستی را می نوازد... د ستان کم توانم را در امتداد نور به سمت شما بلند می کنم و در هجوم سایه ها تسلیم می شوم ، زانو انم بر زاویه ی تند می نشینند و پیشانی ام بر سایه سار شکوه ابدیتان تا ابد خم می شودتا زمین را در زمانه ی شما بوسه باران کنم
صد حیف و هزاران افسوس !
صد حیف و هزاران افسوس که هیچ گاه به قدر شما التزام عملی به اسلام نداشته ام ...
بسم رب الشهداء و الصدیقین ...
ده ها سالهاست می گوییم ،می نویسیم ، می شنویم ،تکرار می کنیم که :با فرهنگ غربی در تضادیم
ظاهرا مهم نیست نتیجه ی مذاکره چه می شود یعنی در این مورد اصلا نتیجه مهم نیست
مهم این است که به جای" شکلات داغ "روی تابلو می نویسیم "هات چاکلت" و این یعنی هات چاکلت از شکلات داغ قدرتمندتر است نه روی میز مذاکره ن
نه در گفتگو، بلکه وقتی قرار است جنسی به فروش برود قدرتمند تر است ، وقتی قرار است عده ای لباس بپوشند و به عروسی بروند قدرتمند تر است
وقتی قرار است کسی با کلاس تر و عملی تر حرف بزند قدرتمند تر ابه نظر می رسد.
حقیقت این است که مساله ی ما نتیجه نیست ، حقیقت این است که مساله ی ما تناقض است
سال هاست که در ذهنیت ایرانی در نسبتی متناقض از غربی بدمان می آید ولی سال هاست در سبکی از زندگیدر روشی از تفکر در نیرویی از منابع انسانی قدرتمند ترش می بینیم ،
درلباس پوشیدن ،در اندیشیدن ، در مهمانی ، در دانشگاه ، در چگونگی کافی نوشیدن حتی درتزیین خانه هایمان که در تصویر رویاهایمان
طرفدارش هستیم،
در مذاکره رقیبش!
وه ! که ما ایرانیان سخت دوگانه ایم نه با دیگران که با خودمان !
به خاطر بسپار هنگامی که به جای "شکلات داغ "می نویسی "هات چاکلت "
این یعنی هات چاکلت از شکلات داغ قدرتمند تر است....
« العزه لله و للرسول و للمومنین جمیعا » .
براستی این عزت ، چگونه عزتی است ؟ ما می خواهیم با این نگاه به حرکت عظیم حسین بن علی (ع) بنگریم .
به نظر می رسد ، از سه بعد می توان به نهضت و قیام عزتمند عاشورای حسینی نگریست . و در هر سه بعد هم ، انچه که بیش از همه چشم ها را خیره می کند ، همین احساس عزت و سربلندی و افتخار و شور و حماسه است که همچون گوهری تابناک می درخشد .
در یک بعد ، مبارزه ی میان حق با باطل مقتدر است . که امام حسین و حرکت انقلابی و اصلاحی او ، اینچنین است .
یک یعد دیگر ، تجسم معنویت ، اخلاق و عرفان است در نهضت باشکوه حسین بن علی .
در این نهض0ت حسینی به نظرمی رسد ، عرصه ی مبارزه دیگری هم وجود دارد ، که غیر از جنبه اجتماعی و سیاسی و مبارزه ای بعد اول ، در آن توجه به نفس و باطن انسانهاست .
آنجایی که ضعف ها و طمع ها و حقارت ها و شهوت ها و هواهای نفسانی در وجود انسان ، او را از برداشتن گام های بلند باز می دارد ؛ آنجا یک صحنه جنگ تمام عیار است که بسی دشوارتر از صحنه ی جنگ اولی است
آنجایی که مردان و زنان مومن و فداکار ، پشت سر مقتدای خود حسین بن علی ، این قافله سالار عشق ، راه می افتند و به حرکت و جوش و خروش درمی آیند ؛ دنیا و مافیها و لذت ها و زیبایی های آن ، در مقابل تکلیف و احساس وظیفه ، از چشم انها می افتد .
انسانهایی که معنویت مجسم و متبلور در باطنشان ، بر جنود شیطانی (همان جنود عقل و جنود جهل که در روایات هم هست ) غلیه پیدا می کند و به عنوان یک عده انسان آزاده ، مومن ، متعد ، والا و بزرگ در تاریخ ماندگار می شوند .
در این بعد است که حضرت زینب کبری (صلوات و سلام الله علیها ) می فرمایند "لارائیت الا جمیلا" جز زیبایی چیزی ندیدم ! این نگاه ، تنها می تواند نگاه یک انسان موحد باشد ، آنهم از سوی کسی که "ام المصائب" لقب گرفته و حقیقتا جز با زبان عشق ، نمی توان آنرا درک و تفسیر نمود .
بعد سوم که بیشتر هم در بین مردم رایج شده ، فجایع و مصیبت ها و غم ها و خون دلهای عاشوراست .
"و جلت و عظمت المصیبه بک علینا". اما در همین صحنه سوم ، باز هم این عزت و افتخار است که چون کوکب دری در مصباح حسین می درخشد .
می فرماید : مثلی لایبایع مثله ! مثل منی ، هرگز با مثل او بیعت نخواهد کرد . دامان زهرای اطهر آن بانوی دو عالم کجا و دامان آلوده آن اکله الاکباد کجا ؟؟ .. هیهات منا الذله . حسین ، چنین امضایی نمی کند . بیعت کردن یعنی امضای حکومت سراسر کقر و شرک و رذالت و پستی یزید .
بیعت ، یعنی امضای تبدیل امامت اسلامی به سلطنت طاغوتی .
حسین و بیعت ؟؟ .. با افتخار و عزت و سربلندی و با قدی افراشته زیر بار همه ی این مصائب خواهم رفت و سربلند بیرون هم خواهم آمد ولی زیر بار ظلم و ستم و ذلت و پستی ؟؟ هرگز .
حسین تا ابد باید به عنوان پرچم حق و سفینه النجاه باقی بماند . پرچم حق نمی تواند در مقابل پرچم باطل قرار بگیرد و رنگ باطل را به خود بگیرد !
امام حسین ع این پرچم عزت را محکم نگه داشت و تا پای شهادت خود و عزیزان و اسارت حرم شریفش رفت .
ما باید به هر سه بعد قضیه نگاه کنیم و گریه ما از سر عزت و افتخار باشد .
در بعد اول ، انسان بر مظلومیت اهل بیت می گرید . مظلومیتی که با نوعی غربت و تنهایی همراه است و قلت یاران همدل را برای آنان به بار می آورد .
مظلومیتی که نشان از شناخته نشدن جایگاه حقیقی آنان و نوعی عدم معرفت به حق آنان دارد . (همان معرفت به حقی که در زیارت ها بر لقلقه زبان ، تنها جاری می کنیم ! )
مظلومیت و عدم معرفت هریک از ما نسبت به امام عصر خود که باعث می شود علی در چاه درد دل های خود را واگویه کند و حسین ، ندای "هل من ناصر ینصرنی را در آن دشت بلا ، غریبانه سر دهد و .. اکنون عزیز زهرا در .. (براستی کسی از عزیز زهرا آن آخرین ذخیره الهی خبری دارد ؟! هیچ سراغی از او گرفته ایم ؟؟ .. مظلومیت از این بالاتر ؟؟ )
این گریه ما در این بعد ، بر داغ حسرتی است که از نالایقی هزار و چهارصد ساله ی ما و غربت و مظلومیت اهل بیت حکایت می کند .
در بعد تبلور معنویت هم ، همینطور است . کسانی که در مبارزه معنوی بین رذایل و فضایل اخلاقی پیروز شدند ( در صف آرایی بین جنود عقل و جنود جهل ، نگذاشتند که جنود جهل بر جنود عقل غلبه کند ) اگر همان عده ی اندک نبودند و با پایداری و استقامت در میدان شرف ، فضیلت را بر رذیلت ، پیروز جاودان نمی کردند ؛ اکنون درخت فضیلت در تاریخ ، برای همیشه خشک می شد .
اما آنان ، آن درخت را با خون خود آبیاری کردند و هواهای نفسانی را ، مقهور احساسات و بینش و تفکر صحیح دینی و عقلانی نمودند .و با آن ، شعور و شور حسینی را ، در این نهظت جاودانه کردند و برای همیشه پیوند میان عرفان عملی و مجاهدت در صحنه سیاسی و اجتماعی در جامعه را بوجود آوردند .
در اینجا ، گریه ی ما از سر شوق رسیدن به آن جایگاه و فوز عظیم که همانا قرب الهی است ، می باشد و نیز از سر حزن و اندوه ما از بازماندن از آن . « از نیستان ، تا مرا ببریده اند .. در نفیرم ، مرد و زن نالیده اند . »
در صحنه ی سوم که صحنه ی فاجعه آفرینی های عاشوراست ، آنجا هم نشانه های عزت مشاهده می شود . آنجا هم سربلندی و افتخار است .
اگر چه مصیبت است ، شهادت است ، اسارت است ؛ اما هرکدام حامل یک جوهره ی عزت و افتخار است . اصلا درس ؛ درس "بزرگی" است که ما زبونان و بیچارگان در تملک دنیا و هواهای نفسانی ، باید از این بزرگان بیاموزیم .
اعظم الله اجورنا و تجورکم بمصابنا بالحسین و جعلنا و ایاکم من الطالبین بثاره مع ولیه ؛الامام المهدی من آل محمد ص
امروز عاشوراست
حتما با صد لعن و صد سلام زیارت عاشورا بخوانم،البته با روشی که امام هادی ع توصیه فرمودند زمان زیادی نمی برد و آسان است
یک بار لعن را -الهم العن اول ظالم-بخوانم و جمله ی پایانی آن -الهم العنهم جمیعا -را صد مرتبه تکرار کنم و سلام را که یکبار عرض کردم فقط السلام علی الحسین و علی بن الحسین و علی اصحاب الحسین را صد مرتبه تکرار کنم .
چند نکته :
نماز زیارت عاشورا دو رکعت است که باید پیش از زیارت خوانده شود .
منظور از علی بن الحسین در زیارت عاشورا بی تردید جناب علی اکبر سلام الله است.
در متن بالا عبارت و علی اولاد الحسین نیست در بعضی نسخ زیارت عاشورا هم نیامده، و اینجا هم نگفتن آن بهتر است.البته نه از جهت اختصار و خدای نکرده کم گذاشتن بلکه رعایت ادب و امتثال امر معصوم ع که نور و تاثیر هم در همین ادب و اطاعت است .
به خانواده و دوستانمان توصیه کنم تا پیش از غروب آفتاب زیارت عاشورا را با صد لعن و سلام بخوانند
دوستان التماس دعا
تو مانند کسیکه ازدنیا رخت برخواهد بست ازآن روگردان بودى، و مانندکسانیکه ازدنیا در وحشت و هراس بسر میبرند به آن نگاه میکردى، آرزوهایت از (تعلّق به) دنیا بازداشته شده، و همّت و کوششت از زیوردنیا رو گردانده بود، دیدگانت از بهجت و سروردنیا بربسته، واشتیاق و مِیلَت به آخرت شهره آفاق است، تا آنکه جور و ستم دستِ تعدّى دراز نمود، وظلم وسرکشى نقاب از چهره برکشید ، وضـلالت و گمـراهى پیروان خویش را فرا خواند
با آنـکه تو در حَرَمِ جدّت متوطّن بودى، و از ستمکاران فاصله گرفته بودى، و مُلازمِ منزل ومحرابِ عبادت بوده، واز لذّتها وشهوات دنیوى کناره گیربودى، وبرحسب طاقت و تَوانَت مُنکَر رابا قلب وزبانت انکار مى نمودى، پس ازآن علم ودانشت اقتضاى انکارِ آشکار نمود، و برتو لازم گشت لازم نمود بابدکاران رویاروى جهادکنى،
بنابراین درمیان فرزندان و خانواده ات، و پیروان و دوستانت روانه شدى، وحقّ وبرهان را آشکارنمودى، وباحکمت وپندواندرزِ نیکو (مردم را) بسوىِ خدا فراخواندى، وبه برپادارىِ حدودِ الهى ، و طاعتِ معبود امر نمودى ، و از پلیدى ها و سرکشى نهى فرمودى
ولى آنهابه ستم ودشمنى رویاروىِ تو قرار گرفتند...