منصوره صامتی

کارشناس فرهنگی

منصوره صامتی

کارشناس فرهنگی

منصوره صامتی

رویای 1400 ساله ی مسلمانان جهان در حکومت اسلامی ایران به تحقق پیوسته و امروز این ظرفیت عظیم فرصتی تکرار نشدنی است. معتقدم که انسان به ضرورت ماهیت الهی و اندیشه ی خویش یک رسانه است وامروز در عصر رسانه ضروریست تا دغدغه های فرهنگی ،اجتماعی و سیاسی مان را باهم شریک شویم، باشد که در مسیر زمان به جامعه ی مهدوی نزدیک شویم."زندگی بهتر حق مسلم ماست!"

و همچنان که رهسپار آینده ایم بیندیشیم که :

ما ازین قرن نخواهیم گذشت
ما ازین قرن نخواهیم گریخت
با قطاری که دگران ساخته اند
هیچ پروازی نیست برساند ما را به قطار دوران
و به قرن دگران
مگر انگیزه و عشق ،
مگر اندیشه و علم ،
مگر آیینه و صلح
و تقلا و تلاش
بخت از آن کسی خواهد بود که مناجات کند با کارش
و در اندیشه ی یک مساله خوابش ببرد
و کتابش را بگذارد زیر سرش و ببیند در خواب حل یک مساله را
باز با شادی در گیری یک مساله بیدار شود ...

تبلیغات
Blog.ir بلاگ، رسانه متخصصین و اهل قلم، استفاده آسان از امکانات وبلاگ نویسی حرفه‌ای، در محیطی نوین، امن و پایدار bayanbox.ir صندوق بیان - تجربه‌ای متفاوت در نشر و نگهداری فایل‌ها، ۳ گیگا بایت فضای پیشرفته رایگان Bayan.ir - بیان، پیشرو در فناوری‌های فضای مجازی ایران
آخرین نظرات

۵۶ مطلب با موضوع «اجتماعی» ثبت شده است

در دنیای تکراری واژه های مدرن اگر...

در دنیای پرستیژهای واژگون اگر...

در دنیای اییسم های رو به انقراض اگر...

اگر زن ر ا به حال خویش می گذاشتند ،

اگر اختیار انتخاب به دست خودش بود 

اگر فطرت و سرشتش را به بهای مسخ بودنش دستکاری نمی کردند

 اگر اختیار به دست زنان بود و دیگران زندگی اش را بر وفق میل خویش برنامه ریزی نمی کردند

 اگر دیگران مسیر زندگی اش را به نفع خویش تغییر نمی دادند


یقین بدان اگر اختیار به دست زن بود هیچ جای دنیا را به خانه اش ترجیح نمی داد ...


  • منصوره صامتی

از طریق  دوستان مطلع شدم یکی از کاربران فیس بوک به نام " ماهره ام بی " عکس بنده را در پروفایل خویش استفاده کرده اند  .

 به صفحه مورد نظر مراجعه کردم  خوشبختانه مطالب صفحه  مشکلی ندارد  ولی به هر حال استفاده از تصویر دیگری حتی طبق قوانین فیس بوک هم غیر قانونی است  ضمن اینکه بنده هم به این کار رضایت ندارم .

بنده هیچ صفحه ای در فیس بوک ندارم و عمل این کاربر فیس بوک عمل نادرستی است . 

  • منصوره صامتی

حجت الاسلام علی جعفری

1- «بورس اعزام به خارج» یکی از قدیمیترین شیوههای توسعه دانش و تکثیر دانشگاهی در ایران است. سابقه اعطاء بورس به دانشجویان ایرانی جهت تحصیل در خارج از کشور حتی از سابقه تأسیس دانشگاه نیز بیشتر است.  بورس اعزام به خارج هم در بنیان دانشگاه ایرانی و هم در استمرار حیات آن نقش مهمی ایفا کرده است. علی رغم گذشت قریب به هشتاد سال از تأسیس اولین دانشگاه در ایران و 120 سال از اعزام اولین گروه بورسیهها به خارج، بازار بورس اعزام به خارج  همچنان داغ است و مشتریهای پروپا قرص دارد. 

2- «تحصیل خارج از کشور» خصوصاً در حوزههای علوم انسانی و اجتماعی واجد زمینههای جدی و فراگیری از انواع آسیبهای فرهنگی، بینشی و حتی دانشی برای دانشجویان است. رهاشدگی یک جوان در اقیانوس مطالعات انسانی و اجتماعی غربی با معلومات متوسطی در حد کارشناسی ارشد یک رشته  دانشگاهی و بدون شناخت دقیق و قابل اتکایی از مبانی نظری اسلامی، اعزام یک سرباز کم تجربه به منطقه مین دشمن است. این وضعیت بینشی متزلزل و تثبیت نشده وقتی با چاشنی گرایشهای عاطفی و محرک مقتضی جوانی ترکیب میشود، شرایط ذهنی و روحی دانشجوی جوان ایرانی را از موقع ورود به فرنگ تا لحظه خروج از آن در وضعیت هشدار قرار میدهد. تاریخ بیش از یک قرن اعزام دانشجو به خارج از کشور ریزش نظری و عملی هزاران جوان خوش استعداد ایرانی را در فرآیند زندگی دانشگاهیان ثبت کرده است. 

3- آسیبهای تحصیل در خارج از کشور فقط ناظر به ساحتهای اعتقادی یا خانوداگی نیست بلکه جنبههای جالبی در محدودیتهای دانشی دارد.تجربه نشان داده که تعامل نظامات دانشگاهی غربی با دانشجویان علوم انسانی و اجتماعی غربی و غیر غربی برابر نیست. در دانشگاههای مقصد بورسیههای ایرانی خصوصاً در دانشگاههای انگلستان- که تا همین اواخر بخش عمدهای از بورسیههای دولتی را از آن خود میکردند- معمولاً با دانشجوی غربی سختگیرانهتر و جدیتر از دانشجویان دیگر – در اینجا دانشجویان ایرانی- برخورد میشود. تعامل جدی اساتید با دانشجوی غربی- مثلاً انگلیسی- و تعامل متساهلانه با دانشجوی غیر غربی- مثلا ایرانی- تأثیر خود را در سطح دانش و مهارتهای علمی ایشان نشان میدهد؛ آنجا که فارغالتحصیلان غربی به لحاظ عمق  دانش باسوادتر و در مقام بهرهبرداری از آن متبحرتر به نظر میرسند.  امام خمینی(ره) در چند جای بیانات خود در بخش آسیبشناسی وابستگی دانشگاهی به غرب به این واقعیت عجیب اشاره کرده است. حال تصور کنید که قرار است این آقا یا خانم فارغالتحصیل به اتکاء مدرک تحصیلیاش که اعطایی یکی از دانشکدههای معتبر علوم انسانی و اجتماعی در دنیاست اما در حقیقت فاقد پشتوانههای مطلوب علمی است دهها سال کرسیهای معتبر و مهم دانشگاههای داخل را اشغال کند و عیار تفکر و تولید علمی از غیر آن باشد. سنت «جزوهمداری» بسیاری از اساتید فارغالتحصیل دانشگاههای خارجی یکی از نشانههای آشکار تهیبودگی علمی ایشان است. فرار استاد از اتکاء به متون استاندارد جهانی- مثل کتب منتشره در انتشارت دانشگاهی معتبر جهان- و حتی متون استاندارد ملّی- مثلا کتب انتشارات سمت یا نشر دانشگاهی- و در عوض وارد کردن دانشجویان به چرخه وقتگیر و طاقتفرسای جزوه نویسی به چه علت است؟ چرا بسیاری از اساتید فرنگدیده حتی تمایلی به تدریس متون استاندارد دانشگاههای محل تحصیل خود نشان نمیدهند؟ این در حالیست که بسیاری از کتب دانشگاهی غربی واجد امکانات کمک آموزشی، درسنامههای دقیق، آزمونهای استاندارد و در دسترس هستند. بهراستی سنت جزوهگویی و جزوهنویسی در دانشگاههای ایران چرا اینقدر قدرتمند و فراگیر است؟ و از آن جالبتر چرا بسیاری از اساتید جزوهگو، پس از سالها جزوهگویی نمیخواهند جزوات خود را در قالب کتب استاندارد منتشر کنند؟ سنت دیرین جزوهگویی از دمدستیترین و آشکارترین نشانههای ضعف بنیه علمی آموزشدهندگان دانشگاهی در ایران است و جالب اینکه بسیاری از فرنگ برگشتهها که بسیاری علیالاصول میبایست پرچمدار تدریس متون استاندارد و کلاسیک باشند خود به بقاء و دوام این سنت دامن میزنند. این واقعیت نشان میدهد که حتی در اختیار داشتن مدارک بسیاری از دانشگاههای معتبر غربی لزوماً به تراز استاندارد دانش صاحب مدرک دلالت نمیکند. بنابراین صرف تحصیل در یک دانشگاه ولو معتبر غربی و دریافت مدرک فارغالتحصیلی، دانشآموختگان محترم را به مقام نمایندگی تفکر و دانش غربی نمیرساند؛ بلکه ارزیابیهای دقیقتر و بیشتری لازم است. در این میان وابستگی دانشآموخته غربی به جزوات درسیاش و احتراز او از محور قراردادن متون استاندارد جهانی و یا ارتقاء جزوهاش به یک متن رسمی دانشگاهی، نشانه واضحی از بیمایگی علمی و بیاعتباری مدرکی و بیفایدگی بورس او برای تحصیل در خارج از کشور است.

 4- «دانشجویان خارج از کشور» یکی از عوامل مهم در افول یا بهبود تصویر ملی یک کشور در خارج از آن هستند. بخش مهمی از تصویر شکل گرفته در اذهان نخبگان علوم انسانی غرب از ایران از شخصیت و منش بورسیههای دانشگاهی دولت ایران متأثر است. بورسیههای دولتی علیالاصول از برجستهترین  و موفقترین دانشجویان یک کشور هستند که بهواسطه مزیتهای بیشتر خود امکان حضور در خارج از کشور را با هزینه بودجه ملی از آن خود کردهاند. حال در شرایطی که اغلب بورسیههای علوم انسانی کشور نه فقط نسبت به منابع و معارف کهن اسلامی- ایرانی خود بیگانه هستند بلکه حتی از قدر متیقنهای شناخت نسبت به دیدگاهها، مبادی و منابع غربی رشته خود هم بیبهرهاند، بهراستی در حالِ نمایندگی چه تصویری از ایران هستند؟

  5- به نظر میرسد که دیگر زمان آن رسیده تا در سنت دیرین اعزام دانشجو به خارج از کشور تجدیدنظر جدی صورت پذیرد. اگر از وضعیت امروز دانشگاههای خود در حوزههای علوم انسانی و اجتماعی رضایت نداریم بخش مهمی از این عدم رضایت به فرآیندهای غلط و بیمار اعزام دانشجو به خارج باز میگردد. چه اینکه اغلب کرسیهای مهم رشتههای انسانی و اجتماعی در دانشگاههای معتبر در ایران در اختیار بورسیههای سابق است. اعزام جوان بورسیه به خارج از کشور علاوه بر قرار دادن او در معرض انواعی از آسیبهای اعتقادی، روحی و حتی دانشی، اخیراً واجد آسیبهای حادّ سیاسی در واگرایی از نظام سیاسی کشور نیز شده است. فعالبودن عناصر ضد انقلاب و سلطنتطلب در بسیاری از کشورها که محل حضور انبوه دانشجویان ایرانی هستند و نفوذ سرویسهای اطلاعاتی و امنیتی دشمن، در سالهای اخیر خصوصاً در موقعیت فتنه 88، تلفات زیادی از انقلاب گرفت و بسیاری از دانشجویان را تا مرز بریدن از نظام پیش برد. آسیبهای فرهنگی، روحی، دانشی و اخیراً امنیتی اعزام دانشجو به خارج از کشور خصوصاً کشورهای خاصی مثل انگلستان، فرانسه، کانادا و... عیانتر و جدیتر از آن است که به توضیح بیشتری احتیاج داشته باشد. با اینحال ادامه روند رشد علمی کشور علی الاصول بدون بهرهبرداری از امکانات علمی کشورهای پیشگان و پیشرو نیز ممکن نیست. 

6- نوشتار پیش رو، پیشنهاد ساده اما عمیقی برای حل این معضل یک قرنه دارد که در یک جمله اینچنین بیان میشود: «بورس استاد خارجی برای تدریس در داخل بجای بورس «بورس داخلی برای تحصیل در خارج» این صورت جدید بورس که از نمونههای جهانی نیز برخوردار است از طریق امضاء تفاهمنامههای بین دانشگاهی به راحتی قابل انجام است. این نوع بورس پیشرفته خصوصاً در رشتههای انسانی و اجتماعی که امکانات آزمایشگاهی خاص و حادی نمیطلبد بسیار سهلالوصلتر مینماید. تفاهمنامههای بین دانشگاهی میتواند شامل موارد دیگری مثل استفاده دانشجویان و حتی اساتید ایرانی از منابع کتابخانهای دانشگاه غربی نیز باشد و باتوجه به اینترنتی بودن ساختار اغلب کتابخانههای  دانشگاهی، تقریباً قریب به اتفاق امکاناتی را که از بورس خارجی دانشجوی ایرانی متصور است در بورس داخلی استاد خارجی میسر میشود. این تغییر ساده همچنین منجر به کاهش چشمگیر هزینههای بورس خواهد انجامید. چه اینکه مصرف تعداد بسیار کمتری از آنچه طی 5 سال خرج یک دانشجوی دکتری ایرانی ساکن اروپا میشود، میتوان اساتید همان دوره دکترا را در مدت زمانهای محدودتری به ایران دعوت کرد و در عوض بجای یک دانشجو، حداقل

5 دانشجوی دکترا تربیت نمود. تغییر در مناسبات بورسی وزارت علوم همچنین منجر به آشنایی از نزدیک بسیاری از نخبگان علوم انسانی و اجتماعی اروپا و آمریکا با واقعیت جامعه و انقلاب ایران میشود و آنها را با ظرفیتهای فرهنگی عظیم ملت و نظام ایران مواجه مینماید. بورس اساتید برجسته میتواند به مثابه یکی از ابزارهای مهم دیپلماسی عمومی جمهوری اسلامی ایران نیز درک شود.

  • منصوره صامتی

 سلام خدا بر همه‏ ی شهیدان و به ‏ویژه شهدای گمنامی که در حیاط دانشگاه امام صادق(ع) مدفونند، و انگار این روزها خیلی غریب مانده ‏اند؛ چه آنکه اسمشان هست اما رسمشان نیست. این روزها تخریب و هتک حرمت چقدر عادی شده و چقدر تاسف‏ آور است فقدان مواجه ه‏ای روشن با این روند. ماجرا از چند خط نوشته ‏ی یکی از دانشجویان دانشگاه امام صادق(ع) در صفحه ‏ی شخصی‏ اش در فیسبوک آغاز شد:
 «چند روز پیش در دانشگاه امام صادق(ع) مراسمی با سخنرانی پناهیان و مداحی حاج میثم مطیعی خودمان برگزار شد. اگر پناهیان سخنران باشد دیرتر می‏روم تا فقط از نوای میثم عزیز استفاده کنم چون حوصله شنیدن حرف‏های ذوقی و بی‏قاعده‏ی نامبرده را ندارم. ولی خب این‏بار ده دقیقه‏ ی پایانی سخنرانی رسیدم. پناهیان برخی دانشجویان امام صادق(ع) را که به ماشین گران‏قمیت و دنده اتوماتش گیر داده بودند مورد تمسخر قرار داد و نیشخندی حوالتشان کرد و گفت بچه حزب‏اللهی باید پولدار باشد اگر پول ندارید عرضه ندارید! باید عرضه داشته باشید! من معنی عرضه را نمی‏دانم؛ اگر کسی هست که مرا در درک این کلمه یاری کند خوشحال می‏شوم.» 

کمی بعد و به صورت احتمالا اتفاقی در آستانه‏ ی مناظره‏ ی تلویزیونی حجت الاسلام و السلمین پناهیان و دکتر آشنا در برنامه‏ ی دیروز، امروز فردا، همین چند خط کوتاه توسط سایت‏های مختلف خبری داخلی و ضدانقلاب منعکس شد.
 پناهیان، ماشین گرانقیمت و پولداری! کسی نمی‏پرسید فردی که به بیان خودش تنها ۱۰ دقیقه ‏ی‏ آخر سخنرانی رسیده چگونه می‏تواند درباره‏ ی آنچه گفته شده قضاوت کند. اما ماجرا چه بود؟

 آن ماشین گران قیمت و مدل بالا که گفته می‏شد، پژوپارس بود! و ماجرای دنده ی اتوماتیکش را هم پناهیان در همان سخنرانی توضیح داده بود که به دلیل مجروحیت و جانبازی‏اش است.
و اما موضوع سخنرانی راجع به برکت بود و مقوله ‏ی فقر و ثروت. بحثی که در بیانات رهبرانقلاب نیز بارها و بارها تکرار شده است. پناهیان به زیبایی از مغفول ماندن مقوله‏ ی برکت در علوم انسانی رایج و علم اقتصاد کنونی سخن گفت و با ذکر مثال‏هایی به اهمیت توجه به مقوله ‏ی برکت که یکی از مسائل مغفول در جامعه ‏ی کنونی ماست، اشاره کرد. او سپس به بحث فقر پرداخت و توضیح داد که تولید ثروت در روایات و بیانات امیرالمومنین(ع) نیز امری پسندیده است و منافاتی با زهد ندارد. پناهیان تأکید کرد:         
                                       حجت الاسلام علیرضا پناهیان
«می‏گویند ما می‏خواهیم زاهدانه زندگی کنیم. خب زاهدانه زندگی کن! اما پول داشته باش و سفره بنداز. خودت نخور!» پناهیان توضیح داد نباید به هرکسی که برای تولید ثروت در جامعه تلاش می‏کند با نگاهی غضب‏آلود و منفی نگاه کنیم. گاه این ثروت از ناحیه‏ ی برکتی است که خداوند عنایت می‏کند. او همچنین توضیح داد فقر نیز یا ریشه درخواست خدا دارد یا ریشه در تنبلی. فقر، ممدوح نیست و نباید آن را مساوی زهد قرار داد و تلاش برای زندگی زاهدانه را بهانه برای تنبلی و بیکاری.
 پناهیان تصریح کرد:«جامعه‏ ی ما جامعه‏ ی الگویی نخواهد شد مگر آنکه از این برکات برخوردار باشد.» همین بیان ساده موجب شد باب تخریب‏ها و انتقادهای این چنینی بازشود. اما ذکر فرازهایی از بیانات مقام معظم رهبری در همین فضا خالی از لطف نیست. ایشان می‏فرمایند:«دو چیز را با هم نباید مخلوط کرد. یکی، تولید ثروت است. کسی فعالیت کند به شکل صحیحی و ثروت تولید کند. یکی، نحوه‌ی تولید و نحوه‌ی استفاده است. بخش اول قضیه، چیز مطلوبی است؛ چون هر ثروتی که در جامعه تولید می‌شود، به معنای ثروتمند شدن مجموع جامعه است… در روایات ما هم هست:”نعم العون الدّنیا علی الأخرة”؛ از این ثروت برای آباد کردن آخرتت استفاده کن. توصیه‌ی دوم:”و لا تنس نصیبک من الدّنیا”؛ سهم خودت را هم فراموش نکن. خود تو هم سهمی داری، نصیبی داری؛ آن را هم ما نمی‌گوییم که استفاده نکن؛ خودت بهره‌مند نشو از این ثروت؛ نه، بهره‌مند هم بشو؛ مانعی ندارد. سوم: “و أحسن کما أحسن الله إلیک”؛ خدا به تو این ثروت را داده؛ تو هم وسیله‌ای بشو که بتوانی این ثروت را به دست مردمی که نیازمندند، برسانی. یعنی سهمی از این را به مردم بده. چهارم: “و لا تبغ الفساد فی الأرض”؛ فساد ایجاد نکن. آفت ثروت که باید از آن جلوگیری کرد، ایجاد فساد است. مترف نشو. به او نمی‌گویند ثروت جمع نکن، یا از این ثروتی که داری، برای ازدیاد آن استفاده نکن؛ یا آن را به کار تولید و سازندگی و تجارت نزن؛ می‌گویند سوءاستفاده نکن؛ از این ثروتت استفاده‌ی خوب بکن، که بهترین استفاده این است که آخرتت را با این آباد کنی. نصیب خودت را هم داشته باش؛ سهم خودت را هم داشته باش. منطق اسلام این است.»

  رهبرانقلاب به تفصیل به موقوفات حضرت علی(ع) اشاره کردند و فرمودند:«تولید ثروت چیز خوبی است. اگر چنانچه در این تولید ثروت، قصد صرف او برای کار خیر، برای پیشرفت کشور، برای کمک به محرومان باشد، حسنه هم هست، ثواب هم دارد.» ایشان به تلاش‏های خیرین مدرسه ‏ساز و مانند آنها اشاره کردند و افزودند:«ما با این بد نیستیم. چرا بی‏خود در بیرون منعکس بشود که نظام اسلامی و مسئولان کشور، تا کسی بخواهد یک مقدار پول به دست بیاورد، اخم‏هاشان را در هم می‌کنند؛ احساس بغض و نفرت نسبت به او می‌کنند. این‌جوری نیست؛ واقعیت این نیست.» از این قبیل سخنان در فرمایشات رهبرانقلاب زیاد است و اتفاقا بی کم و کاست همان چیزی است که حجت الاسلام و المسلمین پناهیان در دانشگاه امام صادق(ع) مطرح کردند. به راستی این چه مشی و منشی است که در کشور به راه افتاده و به جای بحث و نقد عالمانه، آزادانه و منطقی این چنین فضایی را به راه می‏اندازد؟ آیا این برخوردها دینی است؟ آیا سزاوار است دانشگاهی با ادعای دین‌مداری در مقابل این دست تخریب‏ها که یک منکر بزرگ است، انکاری از خود نشان ندهد؟ به راستی چرا دانشجویان حزب‏ اللهی این دانشگاه که در این چند سال اخیر از صحبت‌های ارزشمند و راهبردی حضرت حجت الاسلام پناهیان استفاده کرده‌اند، در مقابل دروغ و اهانت‌های اخیر پاسخ و حرکت روشنگرانه‏ای انجام ندادند؟!
 کدامیک از دانشجویان دانشگاه ماشین پژوپارس استاد را ندیده است که در همه جا متهم به ماشین مدل بالا و گرانقیمت شده است؟ آیا این پاسخ سرمایه‏گذاری استاد پناهیان طی این سال‏ها در دانشگاه امام صادق(ع) است؟ این است این همه ادعای امام صادقی بودن؟!
  • منصوره صامتی

در قفس نمان!

منصوره صامتی |
باشد؛بپر پرنده نمان!در قفس؛نمان
 تا دور دور ها برو؛در تیررس؛نمان
دیگر بریده اند نفس های آخرم
اما تو بعد این همه بی هم نفس؛نمان
 از من گذشته است که دل خوش کنم به عشق
 بی من به دلخوشی دل خود برس!نمان!

دستت اگر به میوه ی ممنوعه می رسد
 دستی ببر بچین و دگر در هوس؛نمان
خشکیده برگ های درختان سبز باغ
 در فکر سر رسیدن فصل هرس؛نمان
 بر هم زدند نظم قرار دل مرا
 چشم انتظار آمدن هیچ کس؛نمان!
شاعر: محمد شکری فرد


  • منصوره صامتی

اقتصاد و فرهنگ

منصوره صامتی |

فرهنگ از اقتصاد هم مهم تر است .

چرا که فرهنگ همچون هوایی است که در آن تنفس می کنیم

اگر این هوا تمییز باشد آثاری دارد و اگر کثیف باشد آثار دیگری دارد.

چرا رهبری عزیز در  ساعت های نخستین سال 1393  مخاطب را به اهمیت فرهنگ توجه می دهند؟


 نکته ی بدیع و ویژه ی کلام ایشان تعبیری است که از فرهنگ به میان می آورند و آن را به مثابه هوا برای تنفس می دانند.

...


  • منصوره صامتی

برق پشت آمپر جریان داشت ولی عقربه ها حرکت نمی کردند ، برای چهارمین بار استارت زدم علایم حیاتی خودرو در شرایط هشداربود .  چیزی نیست حتما از باطریه  شاید مثل دفعه ی پیش سر باطری شل شده ، دستگیره ی کاپوت رو کشیدم و کاپت رو زدم بالا . با آرامش،  باطری را نگاه کردم هر دو سر باطری رو چک کردم.

نه ، هر دو سر باطری محکم سر جاش بود پس چرا ماشین روشن نمیشه ؟ ! 

نمی خواستم همین اول سالی فکر بد به دلم راه بدم گفتم حتما باطری ضعیف شده باید باطری به باطری بشه 

منطقی بود که با امداد خودرو تماس بگیرم .تماس گرفتم  آنطرف گوشی یک صدای مودب سلام کرد وقتی مشکل رو توضیح دادم شماره شاسی و مدل ماشین رو پرسید تاکید کرد که بین یک ربع تا چهل و پنج دقیقه همکاران ما در محل شما هستند . 

غرق در تفکر که دیگه ماشین داشتنم گرفتاریه هر روز خرج داره همین یک ماه پیش بود که 815000 تومان هزینه ی  صفحه کلاج و خرده ریزش شد ... که خانواده ی محترم در حال خداحافظی از میزبانان گرامی  عزم خروج داشتند با چهره ی متفکر یک شهروند پایتخت نشین روبرو شدند!

چی شده ؟ 

ماشین روشن نمیشه با امداد خودرو تماس گرفتم که بیاد شما برید بالا شاید طول بکشه .مردان بزرگوار ایستادند و خانم های نارنج و ترنج تشریف بردند بالا 

ما هم مشغول گفتگو تا امداد خودرو بیاد . ..

 
 حدود 15 دقیقه بعد مامور امداد خودرو آمد این وقت شناسی جای تشکر داشت .
 پشت فرمون نشست و استارت زد ودر حالی که از ماشین  پیاده می شد تا کاپوت ماشین رو بالا بزنه 

گفت :خانم خبر بدی براتون دارم کاپوت و زد بالا سری تکون دادو گفت بلللله  کامپیوتر ماشینتونو بردن
هاج و واج ، دهنم باز مونده بود و چند ثانیه بی حرکت چیزی رو که می دیدم باور نمی کردم 
عزیزان میزبان گفتن خوب براش محافظ کامپیوتر جوش می دادین  و منم در یک سکوت متفکرانه 
به لاشه ی صفحه ی محافظ کامپیوتر نگاه می کردم که 2 سال پیش رو ماشین جوش داده بودم . حالا دزد محترم و پنجه طلا چطور با آرامش و مهارت هر چه بیشتر بازش کرده اون رو کنار زده و نازنین کامپیوتر 206 باز کرده و د بدو که رفتی...! 
پرسیدم حالا چند هست ؟ 
فامیل های عزیز یکصدا فرمودند 2 میلیون 
چی ؟ 2میلیون  تومن ؟ به خاک سیاه بشینی الهی دزد ! 
همسایه ی د یوار به دیوار فامیل نزدیک در حال پارک کردن ماشین بود رو به فامیل ما که چی شده ؟
گفت کامپیوتر ماشین مهمونای ما رو باز کردن و بردن .
پیرمرد سری تکون داد و همینطور که با زبون لبشو خیس می کرد گفت پریشبم کوچه بالایی 3 تا کامپیوترو 2 تا 
 ضبط ماشین بردن ! 
فامیل نزدیک گفت خوبه کیوسک  کلانتری همین بالاست و سری تکون داد بقیه هم هر کدوم ی جمله ی گرانبها یی در وصف امنیت پایتخت و تلاش شبانه روزی نیروی انتظامی جان برکف  فرمودند ! 
مامور امداد خودرو گفت خانم خدا رو شکر کنید که دزده وقت کافی داشته سیم ها رو نبریده سوکت ها سرجاشه و الا 2 میلیون هزینش می شد 
گفتم : الان چقدر میشه؟
گفت: نوش که پیدا نمیشه باید ببرید نمایندگی براش کد تعریف کنن ، حدود یک میلیون تومن . 
گفتم :پس نقش این محافظ کامپیوتر چی بوده ؟ 
گفت :ای بابا خانم دزدا انقدر حرفه ای شدن! تعداد پلیسام که کافی نیست. برای باز کردن محافظ کامپیوتر یک ساعت و نیم وقت لازمه!
گفتم :پس دزد گیر ماشین چی ؟ 
کابل زیر کاپوت و نشون داد و گفت آروم اینو می کشن کاپوت باز میشه ، دزدگیرو از کار میندازن بعدم باطری و کامپیوترو باز می کنن ...
خبر مرگتو بیارن الهی دزد ! 
شب عیدی این چه نونی بود گذاشتی تو دومن ما لامصب ! 
پرسیدم کلانتری نزدیک کجاست ؟ 
فامیل نزدیک گفت :تا کلانتری 128، 7 دقیقه با ماشین راهه! 
لب گزیدمو گفتم راست میگین ! این دیگه چه وضعیه ؟ 
ابیاتی از شاعر فقید و گمنام به خاطرم اومد 
شبا که ما میخابیم آقا پلیسه بیداره     ما خواب خوش می بینیم  اون دنباله شکاره ...
نمی دونم شاید پلیسای این محل خواب بودن که دزد محترم این بلا رو سر ماشین آورده و کسی هم خبر دار نشده ! 
مامور امداد خودرو داشت می رفت 8500 تومن گرفت و گفت به 110 زنگ بزنید اطلاع بدید .
گوشی همراه و برداشتم که تماس بگیرم شماره اشغال بود .

برای بار سوم خانمی گوشی رو برداشت آدرس دادم گفتم لطفا بفرمایید سریع تر تشریف بیارن .گفت حتما ، پیج کردم   زود میان  در دسترس باشید .
ما و فامیل های نزدیک همونجا ایستادیم و  به ادامه ی بحث امنیت اجتماعی پرداختیم و نمی دونم چرا ی دفعه در مورد گرونی و بلاتکلیفی بازارو اهالی کلید و ... بحث بالا گرفت حالا اون وسط یکی می پرسید حالا راستشو بگید به کی رای دادید ؟! 
ای بابا چرا  مامور 110 نمیاد ؟! 
دختر بابا اومد  و برای ناهار لیست خرید آورد . نمی خواستیم ناهار بمونیم از ما انکارو از اونا اصرار ...
ای بابا ! چرا این مامور محترم نمیاد ؟! 
کمر درد گرفته بودم  رفتیم بالا  مایه ی خجالت مجبور شدیم ناهارم بمونیم نمی دونستیم خجالت بخوریم یا ناهار 
ای بابا ! چرا این مامور محترم نیروی انتظامی خدوم نمی یاد؟!
تکرار سریالهای دیشبم شروع شد ! 
ای بابا !  نکنه این مامور بنده خدا طوریش شده ؟ چرا نمیاد ؟ ! 
مادر عزیز تر از جان که سمبل صبوری هستند هم نگران شدند 
منصوره جان ! نیومدن ؟ 
نه قربونت برم ،رو به فامیل نزدیک گفتم احتمالا ما شام هم اینجاییم . خدا بگم چه کار کنه این محسن تنابنده رو ...
قدمتون رو چشم .میان ناراحت نباشین 
آیفون زنگ خورد مامور 110 بود جالب بود تا فامیل نزدیک رو به ما گفت مامور اومد همه از ته دل صلوات فرستادن  اللهم صل علی محمد و آل محمد ...ساعت و نگاه کردم 
واقعا که زحمت کشیدن ! 3 ساعت و 40 دقیقه گذشته ! 
فامیل نزدیک گفت پدر بیامرز ما نزدیک 2 تماس گرفتیم الان پنجه ؟ 
مرد جوان که صورتش کاملا آفتاب سوخته بود گفت ماموریت بودیم چی شده ؟ 
آقا دیشب مهمونامون رو نگهداشتیم حالا اینطور شده ! 
ای وای راست میگه ها من دیشب این همه گفتم ما میریم خونه ولی امان از این سریال پایتخت و محسن تنابنده ، آقا محسن آقا مهران حالا شما می یاید جواب بدید ؟، 
ماشینم کامپیوتر نداره انقدر سریال و دیر پخش می کنید تازه بعدش این خانمهای محترم میخان بشینن راجع به سریال حرف بزنن فکرشو کردید میشه ساعت چند ؟ 
هیچی دیگه ما گفتیم ابنجا پایتخته آقا پلیسه بیداره ، خوابیدیم اینم نتیجش! 
آقای الف من ی پرسش از شما دارم چرا این خیابونا گشت نداره همسایه می گفت پریشبم دزدی شده چرا فکری نکردید ؟ این دزد محترم انقدر وقت داشته کامپیوترو از سوکت باز کرده ، محافظو باز کرده امدادخورویی می گفت یک ساعت و نیم وقت میخاد پس شما کجا یید آقا ؟ ! 
مرد جوان سفید رو از ماشین پیاده شد و گفت خانم مگه ما چقدر حقوق میگیریم که شما توقع دارید ما با دزدا در گیر بشیم همین چند وقت پیش همکارمون و با چاقو زدن ...
آهان پس اینجوریه ! آقا شما که دیدی حقوقت کمه نباید مامور می شدی ؟ ما به نیروی انتظامی اطمینان داریم که شب راحت میخابیم شما که اینجور می گید وای به حال بقیه ، اینجا پایتخته وضعیتش اینه ...
مامور الف گفت :نه منظورش این نبود حاج خانم !
برگه گزارش و آورد تا بنویسه.
جای خالی کامپیوتر و که دید گفت دزده پدرو مادر دار بوده سیم و نبریده 
گفتم یعنی دزد بی پدرو مادرم داریم ؟! گفت بله 
پس این یکی شیر مادرش حلال بوده ! بنده خدا دزده با پدرو مادر زحمت افتادن ! 
فامیل نزدیک پرسید به لحاظ قانونی روزی چند بار گشت میاد تو این خیابونا من که تو این چند سال کم دیدم 
مامور الف گفت به گشت نیست آقا . اگه من بگم 25 روز پیش کامپیوتر ماشین خودمو بردن چی ! 
چی کامپیوتر ماشین خودتونم بردن ؟! 
بله . هفت روز اسیر بودم  حقوق یک ماه و یک جا دادم کامپیوتر ماشین دست دوم گرفتم کی گفته یکساعت و نیم ،کار ده دقیقه است دزدا رو  پژو 206 کار کردن نقطه ضعفشو پیدا کردن من فقط 2 ساعت ماشینم جلو چشمم نبود
به به ! وای به روزی که...
چقدربابتش دادید ؟یک و دویست . 
گفتم آقا به نظرتون با این وضعیت میشه کار فرهنگی انجام داد ؟ 
نمی دونم چرا سوال به این سختی رو ازین بنده خدا پرسیدم که دزد بهش زده ؟ 
غصه ی کی رو بخوریم حالا ؟!
ماموری که اومده حق ما رو بگیره خودش مالباخته است ! 
به خاطر آوردم پارسال دزدهای محترم در تهران منزل معاون سیاسی امنیتی یکی از استان ها رو خالی کردند! اونم با در ضد سرقت و دوربین و ...! طلا و جواهرو لب تاپ و خلاصه دزدهای قمه به دست 3 طبقه رو جارو کرده بودن .تازه خدا رو شکر می کردن که خونه نبودن که اگربودن کشته می شدن ! 
خدایا مصبت و شکر لطف داری به خدا شرمنده کردی منو 
مامو رالف ادامه داد  قبول دارم تا  امنیت نباشه نمیشه کار فرهنگی انجام داد ...با هزار بدبختی شماره چند تا واسطه رو گرفتیم قول گرفتن که لوشون ندیم با پرادو برای ما کامپیوتر آوردن و پول و گرفتن. اینا ی باندن . 
پارسال کامپیوتر 250 هزار تومن بود قیمت ماشین که بالا رفت کامپیوتر شد 1200000تومن دزد به جای ضبط و لاستیک و جک و ... خودشو به زحمت نمیندازه کامپیوترو می بره 
خوب آقای الف تکلیف ما مردم چیه ؟ 
خانم نباید فقط از نیروی انتظامی توقع داشته باشید حداقل 20 سازمان باید کمک کنن ولی کاری نمی کنن فقط از ما توقع دارین 
اگر بعضی مسایل و بگم شب خوابتون نمی بره ما دزد و می گیریم سه ماهه دیگه با تجربه ی بیشتر آزاد میشه 
گفتم یعنی دزد محله ها رو نمی شناسید ؟ 
گفت ببینید دزد این محله میره ی محل دیگه نمیاد تو محل خودش . محافظ کامپیوتر هم تاخیر اندازه والا راه چاره نیست . 
چند سال پیش در آلمان مارک خاصی از ماشین گرون شد و دزدها آیینه ی ماشین ها رو باز می کردن و کمپانی خودرو که داشت ضرر می دادانقدر آیینه ی ماشن تولید کرد که قیمت آیینه ارزون شد و برای دزد صرف نداشت و یک بحران حل شد .
یعنی  الان ما باید از تولید کنندگان خودرو توقع داشته باشیم فکری به حال ما مستضعفین مورد ظلم واقع شده کنند 
فامیل نزدیک از مامور الف چند تا آدرس گرفت برای تهیه کامپیوتر دست دوم  
مامور الف در حال کامل کردن گزارش گفت باید برید مکانیکی یک شلنگ زیر کاپوت نصب می کنن که دیگه به این راحتی کاپوت ماشین باز نمیشه 
محافظ های جدید رو جوش می دن بدون پیچ که سخت تر باز میشه ولی چاره کار پارکینگه 
این نقطه ضعف پژو 206 اگر خودم می دونستم دو ماه پیش نمی خریدم الان چشم از ماشینم بر نمی دارم 
من و فامیل های نزدیک و بقیه مبهوت به هم نگاه می کردیم 
مامور سفید رو که می گفت حقوقش کمه روی حرف زدن نداشت رفت سوار ماشین شد 
مامور الف وقتی که می رفت سوار بشه گفت بد نیست آگاهی بیستم ی سری بزنید شاید فرجی بشه 

  • منصوره صامتی

شمارش معکوس

منصوره صامتی |

.شمارش معکوس  است و حال من معکوس         اشتیاق تازگی نفس،نفس ملموس

...

حال شاعریم خوب است و ساز شاعریم کوک،پر از نوشتنم و انبساط خاطره حاشیه ی ذهنم را تا نیمه شب ، ممتد ساخته

هوای من هوای بی سامانی لحظه های آخر است  هوای خراباتی شاعر چراغ بر دست ره گم کرده ...

دلم چو مرغان دریایی حال پریدن دارد


 دلم غنج می رود لحظه های تازه را  اگرچه انتظار مکرر است در مرور ثانیه ها دقیقه ها ،سال ها  . راستی ، زمان چه زود در من پیر شد؟  هم داستان هر روز هم شدیم بی لحظه ای درنگ !  من در عجبم از واکنش زمین!  در عجبم از سرعت سفر سینه سرخ !  من در عجبم از رویای کودک دیروز ! در عجبم از آرزوهای بزرگ در مجاورت خط پایان ! در عجبم از سنگی که شکفت و خاکی که سخن گفت ! در عجبم از ازدحام حجم ناچیز ! در عجبم ازواژه ها رنگ ها تفاوت ها ! 

من در عجبم از امروزی که همان فردای دیروز است !    در امتداد ستاره حیران ...! تو می دانی زمان چگونه ما را بلعید ؟!  

هنوز ردپاهایم کنار ساحل هست... ببین خدا اینجاست !  صدف های آن سوتر... ببین خدا آنجاست ! و تو چه می دانی که خدا در گل یا پوچ مشت های گره کرده ی دخترک هم  بود ...!

من در عجبم از فراوانی نادانیم ! در عجبم از تدبیری که تصمیم او را تقدیر کرد  اگرچه من  در تشویش!  من گره می  زدم او شانه می کرد ، من می بستم و او بزرگتراز اندیشه ی من باز می کرد  . من موقتی و او ازلی ، من در اضطراب مستدام او در مداومت استمرار ... نفس هایم بوی ماندگی می داد که طراوت شمارش معکوس جان بخشید مرا در مرز سپیده ...

حاشیه ی ذهنم هنوز ملتهب فرصت های شمارش نشده ،که او مرا یاری خواهد کرد همان گونه که منصوره را ...

در این شمارش معکوس  هنوزخداست که لبخند می زند غفلت من خواب آلوده را      به یقین این سیاهی شب نیز به روشنی مبدل است 

ای خدای مرز های نزدیک  ! ما را نیز در این در تغییر به سمت نیکی ها متحول ساز ! 

  • منصوره صامتی

مشغله های این روزهایم مرا با خود می برد

 آنچنان که در لحظه هایم گم شده ام  

چه قدر زود زمان مرا به ایستگاه آخر رساند 365 روز دیگر از جیره ی عمرم رو به پایان است و من خیره ی گذشته های نزدیکم !

مگر می شود؟!

آخر  جز تکرارهای بی پایان چه سهمم بوده است در ثانیه های حیرانی ؟! 

ای حیات  در من دمیده شده !

ای نیکو یار آشنا ! 

ای محرم نفس های اضطراب ! 

اندیشه ام را درمان کن که تقلب را به نام تو مهر نزند 

و جز تو را باور نکند 

و غیر تو را درمان نداند 

قدم هایم  مرا با خود می برد 

 و من در پس کوچه های ذهنم غرق ...

سو سوی چراغ کوچه را به گفتگو 

 که



 پیرمرد رفتگر کوچه های تکراری  من 

لبخند زد و گفت : سلام 

سلام گفتم  و یادم آمد که 365 شب است  که قصه ی او تکرار  می شود و

من رفتگر  کوچه های آشنا را فراموش کرده ام ! 

  • منصوره صامتی
به گزارش ایسنا، در این گزارش که با عبارت «این گزارش شروعی ندارد»، آغاز شده، آمده است:
مشتری دارد، او را تا دو و نیم میلیون تومان می‌خرند. برای چه تحویل شما بدهم؟» راحله سیزده سالش است، مادر مواد فروشش در زندان است و برادرش سرپرستی او را به عهده دارد. راحله شناسنامه ندارد. برادرش نمی‌خواهد او را تحویل موسسه خیریه دهد. «دو میلیون بده بچه را ببر هر جا که خواستی.»


 این گزارش نیست، روایت نبض کند کودکانی است که هر روز آنها را سر چهارراه‌ها یا مترو می‌بینیم. نه می‌توانند بخوانند نه می‌توانند بنویسند، تنها چیزی که از همان ابتدا آموزش دیده‌اند کار کردن است. آنها از صبح کار می‌کنند تا شب پدر و مادرهای جعلی یا پدر و مادرهای خودشان با خیال راحت مواد بکشند. کارگرانی که اگر خوب کار کنند، خریداران فراوانی دارند. قیمت این کودکان برده را می‌پرسم: «از صد هزار تا پنج میلیون.»
بردگی به جای عاشقی اینجا دروازه غار است، ناف تهران. سوار مترو که شوی، کمتر از یک ساعت به ایستگاه شوش می‌رسی و چند قدم پیاده که بیایی جایی سر در می‌آوری که انسانیت دود شده و به هوا رفته است. صبح‌ها خلوت و شب‌ها از زمین بچه می‌جوشد. نه عاشق می‌شوند، نه کودکی می‌کنند. وقتی به سن دوازده سیزده سالگی می‌رسند باید ازدواج کنند و بچه‌دار شوند. این چرخه زندگی کودکان برده است. راه دیگری مقابل پای آنها نیست، فکر می‌کنند حتما این صحیح‌ترین راه است. آنها را غربتی صدا می‌زنند. از لب خط تا دروازه غار، خانه‌هایی را می‌بینی با حیاط‌هایی بزرگ و هشتی و اندرونی و بیرونی. در تمام این اتاق‌ها خانواده‌هایی زندگی می‌کنند با چند بچه. هر بچه سرمایه‌ای برای خانواده. برای این والدین، فرزند بیشتر، زندگی بهتر است، مواد بیشتر است و نشئگی عمیق‌تر. بیمارستانی شبیه به وال‌استریت دختربچه 14 ساله افغان سال پیش بچه‌دار شده بود. او حتی توان بلند کردن بچه را هم نداشت اما حالا بچه او پیش خودش نیست. نوزادش را سه میلیون تومان فروخته است. در این محله گروه دیگری نیز هستند کم‌تعدادتر از غربتی‌ها. به آنها فیوجی می‌گویند.

اکثر مددکاران موسسات خیریه که با این خانواده‌ها سر و کار دارند، خرید و فروش بچه یا بچه‌دار شدن برای درآمدزایی را ناشی از فقر فرهنگی در بین این گروه‌ها می‌دانند. اینجا با بچه تجارت می‌کنند، مواد می‌کشند، زندگی می‌کنند و دست آخر هم سرنوشت تلخ‌تری در انتظارشان است. اینجا هر اتفاقی می‌افتد. مردی به نام خسرو وجود دارد. به بچه‌ها پول می‌دهد و بعد آنها را به هزار شکل دیگر به بردگی می‌گیرد. کودکان موظف هستند که آخر شب با مقدار مشخصی پول به خانه برگردند. اگر پول کم آورده باشند، باید تن به کارهای دیگری دهند.
ازدواج این بچه‌ها هیچ جایی ثبت نمی‌شود. نامشان جایی ثبت نمی‌شود. گویا روح هستند. برده‌هایی که فقط برای کار زاییده شده‌اند. بیمارستان ... در خیابان مولوی تهران است. بازاری برای خرید و فروش بچه؛ درست مانند وال استریت. یکی از دانشجویان پزشکی که آنجا کار می‌کند، می‌گوید: «خانم‌هایی به این بیمارستان می‌آمدند و بچه‌دار می‌شدند و می‌رفتند، حتی برای شیردهی کودک خود صبر نمی کردند. خیلی عجیب به نظر می رسید. اما همین خانم دو هفته بعد می‌آمد و برگه‌ای را که دست مردی بود امضا و پول ناچیزی دریافت می‌کرد، سپس بچه را به او تحویل می‌داد. به همین سادگی. اینجا زنان معتاد هم می‌آیند برای زایمان، اما خرج دو سه شب مصرفشان را می‌گیرند و کودک خود را می‌فروشند.»

 بیایید برگردیم به دروازه غار. کوچه‌های باریک با جوی‌هایی که خشک شده است. بوی زباله می‌آید. دیوار سفید بزرگی دور جایی شبیه به میدان را گرفته است. از سوختگی‌های کنارش می‌توان فهمید که اینجا خوابگاه کارتن‌خواب‌هاست. یکی از آنها در میان زباله‌ها به ظرف برنجی می‌رسد و آهسته آهسته شروع به خوردن آن می‌کند. فروش کودک به هر قیمتی غربتی‌ها گروهی هستند که اصل خرید و فروش بچه‌ها متعلق به این گروه است. گروه‌های دیگر سعی می‌کنند که بیشتر بچه‌دار شوند تا پول بیشتری به چنگ بیاورند. مادری فرزند خود را یک و نیم میلیون تومان فروخته است. هنگامی که باردار بوده، بیمارستان نرفته زیرا قرار این بوده است که به محض اینکه بچه‌دار شد، باید او را به خریدار بدهد.

 - نمی‌خواستی بچه‌ات را نگه داری؟ - چرا اما به پولش نیاز داشتم. تمام مکالمه همین قدر طول می‌کشد. آنقدر مطمئن پاسخ می‌دهد که دیگر جای سوالی باقی نمی‌گذارد. بین خودشان و بچه، همیشه خودشان را انتخاب می‌کنند. مادر دیگری قرار بوده با فروش بچه به قیمت دویست هزار تومان لااقل خرج چند شبش را به دست آورد. زمانی که او تازه مواد مصرف کرده بوده، خریدار می‌آید و بچه را می‌برد، نه پولی پرداخت می‌شود، نه مادر چیزی یادش می‌آید. همه زندگی‌شان در پایپی شیشه‌ای خلاصه شده. پایپ هنوز در دستش هست. در حیاط خانه چند کودک بازی می‌کنند. کارگرانی که منتظر مشتری هستند، زمین یخ‌زده و آب سیاهی آنجا جریان دارد، بچه‌ها روی آنها سر می‌خورند و می‌خندند. یکی از مددکاران اجتماعی محله می‌گوید: «موردی داشتیم که برای ساکت کردن نوزاد چهارماهه خودش به او متادون می‌داده و در کنار نوزاد شیشه مصرف می‌کردند که بچه دچار حمله‌های شدیدی شده بود. هر کاری می‌کردیم که بچه را از مادر بگیریم و او را درمان کنیم قبول نمی‌کرد. بعدا که با او صحبت کردیم به ما گفت بچه پنج میلیون تومان مشتری داشته است و اگر آن را به ما تحویل می‌داد مشتری بچه از دست می‌رفته اما به خاطر حال بد کودک مجبور شد و او را به ما داد.»
 کودکان اجاره‌ای مسعود، مددکار اجتماعی و بلد محله است. او مسئول شناسایی دروازه غار و لب خط است. خانه‌ای را نشان می‌دهد که یک سال پیش توسط موسسه‌ای خیریه کشف شد و تعداد زیادی بچه را از آنجا نجات می‌دهند، می‌گوید: «سال پیش بود فکر می‌کنم که این خانه را پیدا کردیم. حدود 40 تا 50 بچه در این خانه بودند که هرروز صبح عده‌ای می‌آمدند و آنها را اجاره می‌کردند و دوباره آخر شب آنها را برمی‌گرداندند.» گروه دیگری هستند که در بارداری متوجه می‌شوند که نمی‌توانند از بچه نگهداری کنند و به همین خاطر دنبال خریداری برای فرزند خود می‌روند. اینها امن‌ترین مکان را یا خانه‌هایشان می‌دانند یا بیمارستان ... .
دانشجوی پزشکی که در این بیمارستان کار می‌کند می‌گوید: «در روز حدود سه تا چهار تا از این موارد در بیمارستان داریم. شاید خیلی از آنها در قبال فروش بچه خود اصلا پولی نگیرند و خیلی از آنها کودکان خود را رها می‌کنند و می‌روند.» از طرح ضربتی تا فقر فرهنگی در لب خط، مردها تا آخر شب قمار می‌کنند و زن‌ها کار. فرهنگ زندگی‌شان عجیب است. کودکان آنها هم گاهی اوقات وارد این بازی‌ها می‌شوند و از همان سنین کودکی دست به همه کاری می‌زنند. یکی دیگر از مددکاران اجتماعی می‌گوید اینها از بچه‌ها هر استفاده‌ای می‌کنند و این همان فقر فرهنگی شدیدی است که در میان آنها وجود دارد. با برخورد و طرح‌های ضربتی اینها جمع‌آوری نمی‌شوند. صرفا باید از طریق تغییر خود این بچه‌ها نگذاریم نسل جدیدی از آنها تربیت شود. این گزارش حتی پایانی هم ندارد. پایانی نیست بر مشکلات کودکانی که ناخواسته به دنیا می‌آیند و نمی‌دانند که چه کسانی هستند. بچه‌هایی که هنوز بچگی‌نکرده پدر شده‌اند، مادر شده‌اند، اما نه می‌دانند خودشان از کجا آمده‌اند، نه بچه‌شان به کجا می‌رود. اینجا لب خط است، دروازه غار.

 اینجا ته خط است برای بچه‌هایی که معامله می‌شوند تا مادرشان بگوید: «فروختمش و پول زندگی را به دست آوردم / چاره‌ دیگری نداشتم. اگر نمی‌فروختم چه کار می‌کردم؟ / نمی‌توانستم نگهش دارم. آدم در خماری هر کاری می‌کند. وقتی پول خوبی پیشنهاد می‌کنند دیگر به من چه که بدانم کجا می‌رود؟»
  • منصوره صامتی