تا روح خدا!
منصوره صامتی |
ثانیه های صبح ، ساعت 5 را دور می زند و من ...
دلم بهانه دارد ، بهانه ی گریه و تو از حبل الورید هم نزدیکتری
چقدر خوب که تو همیشه بودی
چقدر خوب که تو همیشه هستی
ای بهانه ی تحمل تنگی های این قفس!
قطره ای در چشمم می لغزد ...
وبی اختیار مهر پدر قلبم را فشرده می سازد
چقدر حیف که نیستی حالا که شانه هایت کمبود من است
که دردهایم یکی ، یکی فرو می ریزند ...
سال هاست که این صورت خیس آوای خلوت من و توست
ودردهایم فرو می ریزند بر صفحه ی خیس ...
و بی بهانه دلم تا روح الله سفر می کند
السلام علیک یا روح الله !
وقتی روح تو در میان ماست ،با تو تن خاکی را به آسمان گره می زنم و می دانم که در راه تو بر حقم
ای روح خدا !
می دانم که تقوای تو ، تقوای ستیز است نه پرهیز
عرفان تو در صحنه است نه در گوشه
و من شاگرد نفس های توام ...
السلام علیک ایها العبد الصالح
واقعیت تلخ که حتی شنیدنش از زهر مار هم بدتر برای بعضیا
شما همون چادرتو بچسب باد نبره!