اطمینان داری فردا هستی؟

به کمتر بهانه ای کار هامون رو به فردا می گذاریم
به کمتر بهانه ای اخم می کنیم
قراره از فردا محبت کنیم
قراره از فردا بهتر باشیم
قراره از فردا...
تصور کن
  اگه یک دفعه بهت بگن: جایی هست که آرزوی رفتنش رو داری، برو...
کار ناتموم داری، انجام بده...
 از کسی طلب حلالیت میخوای، عجله کن که چند روز بیشتر فرصت نداری...
 چه حالی پیدا میکنی؟
 اینکه بدونی کتاب زندگیت داره به انتها میرسه و صفحات آخرشه، چه حسی بهت دست میده؟
 اینکه بدونی آرزوهایی که در فکر رسیدن بهشون بودی، باید ببوسی بذاری کنار...
تصور کن
 شاید امروز آخرین روز عمرمون باشه...
 اون وقت حسرت گفتن حرفهایی که باید "امروز" می زدیم ولی نزدیم؛
 افسوس کارهایی که باید "امروز" می کردیم ولی کوتاهی کردیم،
 با خودمون زیر انبوهی از خاک دفن میشه...
 آرزوی خیلی از رفتگان، بازگشت به این دنیاست... فراموش نکنیم همیشه فردایی هست ولی اطمینان داریم که فردا هستیم یا نه...؟

عادت غفلت زده

شهید آوینی (ره) :

 « ناظران بعد از نیچه را دیگر گرداب بلا بلعیده است و نمی توانند جز به «اکنون» چشم بگشایند؛ گذشته را نیز با همین چشم می بینند و آینده را نیز در استمرار همین اکنون می یابند؛

چونان که گرفتار حریق گشته است که از غیر اکنون و این وحشتی که بر جانش مستولی است تصوری ندارد.

در گیر ودار خشم و شهوت نیز جان در «حال» اسیر است؛ نه از دیروز تصوری دارد و نه از فردا.

خود آگاهی یعنی بیرون شدن از عاداتی که بر جان احاطه یافته اند و بر خود نگریستن. اما «عادت» همواره ملازم با «غفلت» است و از غفلت زده نمی توان خواست که از غفلت زدگی خویش غافل نباشد. »

منبع : مقاله ی آخرین دوران رنج