امروز همان روزی است که امام حسین علیه السلام در ابتدای دعای عرفه خداوند را به جهت خلقتش می ستاید
"خداوندا ! مرا از روی مهر در زمان پیشوایان کفر که پیمانت را شکستند و فرستادگانت را تکذیب کردند به جهان نیاوردی
و مرا در زمانی به دنیا آوردی که اسباب هدایتم فراهم است و مرا در آن نشو و نما دادی "
دوازدهمین روز بهار روز جمهوری اسلامی ایران مبارک باد
این روزها خیلی چیزها را می بینی که نمی شود به روی خودت نیاوری...
جناب حجه الاسلام فلانی که باید در زندان باشد نمی دانم چگونه است که...
جناب حجه الاسلام فلانی که خلع لباس شده نمی دانم چگونه است که...
جناب حجه الاسلام فلانی که جریمه ی نقدی شد نمی دانم چگونه است که...
جناب حجه الاسلام فلانی که منفصل از کار دولتی شد نمی دانم چگونه است که...
و چه خوش سخنی گفت لسان الغیب:
نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد
ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد
خوش بود گر محک تجربه آید به میان
تاسیه روی شود هرکه در او غش باشد
اعتماد به موجودیت و ماهیت فعلی جامعه و امید به آینده ی چشم انداز ترسیم شده توسط نخبگان هر اجتماعی دو عنصر اساسی وفاق ملی و وحدت است که در نهاد های جامعه با توجه به هدفها و آرمانهای آن نهادینه شده و موتور پیشران حرکت و پویایی جامعه رو به آینده است و گذشته از حوزه ی خصوصی فرد فرد جامعه در حوزه ی عمومی نیز ضامن حضورو انگیزش افراددر جهت مشارکت حداکثری در پذیرش ،عمل و حساسیت به تثبیت حقوق مدنی است .
به نظر می رسد نخبگان جامعه ی ایران در همه ی سطوح بیش از هرچیز باید دو شاخص اعتماد و امید اقشار ملت را در مقایسه با سالهای ابتدایی انقلاب مورد بررسی و سنجش قرار داده و در گذر از این مفاهیم در جستجوی تقویت نقاط قوت و رفع نقاط ضعف باشند تا به عنوان نمونه مشارکت و حضور مردم در انتخابات ریاست جمهوری با محورهایی همچون شعارزدگی و سوار شدن بر موج احساسات گره نخورد و همگونی نداشته باشد .
اعتماد ملی و امید به آینده ی کشور از جمله مهمترین سرمایه های اجتماعی هستند که تنها و تنها در بستر آنها مفهوم فضیلت مدنی جان می گیردو ماهیت نظام اسلامی پایدار بر اصول دموکراتیک رخ می نماید.
مشارکتی که بی تردید مولود امید به آینده آن هم در بستر اعتماد سازنده است .وبجاست که بیندیشیم
شاخص های ایجاد اعتماد و سنجش میزان اعتماد مردم به نخبگان جامعه چیست؟
عوامل بیرونی و اختلاف افکنی دشمنان چه سهمی از بی اعتمادی مردم را سبب شده اند؟
عوامل درونی و کژکارکردی نهاد های اجتماعی چه سهمی از بروز بی اعتمادی مردم را به خود اختصاص می دهند؟
آیا اساسا در حال حاضر عنصر بی اعتمادی به آنچه نخبگان می گویند و یا بدان عمل می کنندآنقدر مهم و قابل اعتنا هست که به صورت یک پارادایم اصلی مورد واکاوی قرار گیرد؟
عنصر امید ماهیتا چگونه و توسط چه نهاد هایی و بر اثر کدام عوامل شکل دهنده ی انسجام ملی است ؟
چه مقدار ویژگی های شکل دهنده ی جامعه ی ایران از جمله حضور قومیت های مختلف در بروز اعتماد ملی و یا در جهت عکس عمل کرده و قابل بررسی است؟
چگونه ادامه ی روند نهادینه نشدن این عناصر در حوزه ی خصوصی در حوزه ی عمومی مردم را به رفتارهای واکنشی وا می دارد ؟
چگونه به جای انگیزش های سطحی به تغییر رفتارو بینش مردم در قالب فرآیند ی استراتژیک بپردازیم؟
بی شک سوالات فراوان و پاسخ های متعددی در این خصوص موجود است
شما نیز با ارائه ی نظر و پیشنهاد خویش در این بحث مشارکت نمایید.
