مردان بی مانند

کوچیده اید زود مگر صبرتان کجاست 

من می رسم ز ره ، تو را به خدا پا به پا کنید 

یک کوله بار حادثه ، یک کوره راه عمر باید گذشت ، برایم دعا کنید ...

ایام ، ایام بزرگداشت هفته ی "دفاع مقدس" است . دفاعی که در اکسیر انقلاب ، رنگی از قداست به خود گرفت و ... جنگی که برای ما گنج شد ! یاد و خاطره ی همه ی آن رشادت ها و همه ی آن پایمردی ها را گرامی می داریم . یاد و خاطره ی همه ی آن  از خودگذشتگی های شیرمردان و شیرزنان این مرز و بوم .

 اما "جنگ" ، جنگ است . جنگ از آن پدیده هایی است که عمری به درازای تاریخ پیدایش جوامع و تمدن در نزد آدمیان دارد . از پیدایش این عارضه ی شوم و گاهی هم اجتناب ناپذیر ، جنگ در چهره ی غالب خود ، همواره کاری "مردانه" بوده و "مردان مرد" صفوف مقدم آن را تشکیل می دادند تا سرنوشت خویش را در عرصه ی پیکار تعیین نمایند و در این وانفسا اغلب یا سرافرازانه کشته می شدند و یا با سربلندی پیروز . اما اکنون به موازات کمرنگ شدن آئین فتوت و جوانمردی ( راستی و درستی ) در مناسبات اجتماعی انسان متمدن در عصر هزاره ی سوم ، تو گویی عنصر "مردی" و "مردانگی" حتی دیگر در میدان جنگ هم ، رنگ باخته است ! 

سخن من از گروهک های تکفیری و دست نشانده جاهلی است که امروزه با داعیه ی اسلام خواهی با آن همه ظرافت ها ، درخشندگی ها و گوهرهای ناب و تابناکی که اسلام دارد وارد در عرصه ی نبرد و صحنه ی کارزار شده اند . گروهک هایی که الفبای جنگیدن و اصول اولیع آن را هم نمی دانند ولی در سر سودای تشکیل حکومت و داعیه ی ایجاد تمدن را دارند !! 

در منطق اسلام ، حتی جنگ هم ، آدابی دارد و جنگیدن هم صلاحیتی . اینان می کشند ، اما با نامردی !  خود کشته می شوند ، اما با ذلت و خواری ! نمی دانند که مردن هم لیاقت می خواهد !در عرصه ی پیکار دیگر نه از شهامت ، نه از دلیری ، نه از شجاعت و رادمردی و نه از شرافت و مردانگی در نزد آنان نه نامی مانده و نه نشانی . 

هرچه هست در نزد این دنیاپرستان زبون و اربابانشان ، چیزی جز ترس و ذلت و خواری و حقارت نیست که گاهی آن را در کمال وقاحت و بی شرمی در کشتن اسیری "دست بسته" به تصویر می کشند و گاهی هم با فتوایی بلاهت آمیز همچون "جهاد نکاح" !! ... آری ؛

چو شیران روند از بیشه زار ، کند روبه لنگ آنجا شکار !