زنی که رسانه های جهان را لرزاند

بوی خون می آید ناقوس مرگ ،انسانیت از یاد رفته را می نوازد

گلادیاتورها تشنه ی خون به هر سو می تازند تا هر نشان از آدمیت را گردن بزنند که حتی جان خسته ی زخمی از پا افتاده نیز محکوم به مرگ است صدای استخوان های شکسته در شهر غوغای غریبی می نوازد... برادرانم ،خواهرانم به جرم مسلمانی جان می بازند...

و جهان تمدن های برهنه جوی های خون را خیره،تنها به نظاره نشسته

شیطان و برادرانش بر گورهای لبریزاز مرگ ،حیات دوباره را به تهنیت نشسته اند که زن تنها اما مطمئن در مقابل بلدوزر می ایستد تا نجات بخش زخمی بی جان باشد که استخوانهایش شکار نشوند که آدمیتش له نشود تا تلنگری باشد بر اندیشه ای که جان باخته تا خود رسانه ای باشد به وسعت انسانیتی که در سوریه گردن زده می شود

که اصالت زنانه اش کدخدا را زنهار دهد!