"ما از نابودی انقلاب نمی ترسیم مااز انحراف انقلاب می ترسیم"
دهان کودکان شیری هم بوی غرب می دهد، می خواهیم از منتظران مهدوی باشیم؟!
با روابط باز و بی شکل به سوی جامعه ی اسلامی پیش می رویم؟!
با مبانی اقتصاد سرمایه داری می خواهیم جامعه ی اسلامی بسازیم؟!
با حمایت از هالیوود روسری به سر می خواهیم ام القرای فرهنگ اسلامی باشیم؟!
این نذهبون؟!...
اکنون این بازیگر سیاسی کار، نه تنها با آزادی کامل در کشور فیلم می سازد و فیلم بازی می‌کند که شوربختانه، سیمرغ "جایزه انقلاب" را هم با پوزخند دریافت می کند! آیا این رویداد تامل برانگیز و دردآور نیست؟!
جدول زمانبندی فیلم های جشنواره فیلم فجرو نگاه می کردم وبسیار علاقه مند بودم بدونم کدوم فیلمها محصول تلاش خانم هاست.
خانم پوران درخشنده: هیس! دخترها فریاد نمی زنند
خانم نرگس آبیار:اشیاء از آنچه فکر می کنید به شما نزدیکترند.
خانم نرگس آبیار رو نمی شناختم پرسیدم گفتند:تنها خانم کارگردان که چادریه در جشنواره ی عمار هم با چادر حضور داشتند؟
علاقه مند شدم ایشون رو از نزدیک ببینم خیلی وفته به این مساله فکر می کنم که چرا چادریها در سینمای ایران همچون غباری در گردباد حضور دارند؟!
ولی چه خوب که ایشون چادری هستند در این دوره و زمونه اون هم در سینما خیلی به اعتقادش ایمان داره که اصالتش هضم نشده حتما باید با ایشون مصاحبه کنم عالیه ...!
علیرغم مشغله ای که داشتم ساعت13:30 برج میلاد بودم تا فیلم که البته بهانه بود خانم آبیار رو ببینم .
بعد از فیلم رفتم تا ایشون رو از نزدیک ببینم ...
برای یک لحظه خون در رگهایم منجمد شد و مبهوت نگاه می کردم
البته دوستان بزرگوار فیلم ایشون رو نقد می کردند و برای من که به دنبال گمشده ام آمده بودم فیلم تنها بهانه بود
من در اندیشه که :
ماباید تاثیر گذار باشیم یا تاثیر پذیر؟!
چه اجباری به پوشیدن چادرداریم جز ارزشی که به آن اعتقاد داریم؟
می دونید بحث چادر پوشیدن یا نپوشیدن نیست صحبت از یک دگردیسی است
چه می شود که اعتقادی که ارزش اندیشه ی من است در فضای سینما هضم می شود رنگ می بازد؟
این تحول حاصل چیست ؟
چرا این قدرحضور خانم ها با حجاب کامل در سینمای ایران بیرنگ است؟
مگر سینما ظرف نیست و اندیشه ی ما مظروف ؟
اصالت مظروف مهم است یا ماهیت ظرف؟
وهزاران پرسش دیگرشده خارش ذهنی من
نمی دانم شاید شما بدانید...
شاید هم اساسا توقع بنده ازسینمای جمهوری اسلامی ایران زیاد است که پوزش می طلبم
چقدر سخته که در هجوم رنگین کمان ها یکرنگ بمانی!
شب گذشته فرشتگان قصاب به کارگردانی سهیل سلیمی و تهیه کنندگی محمد قهرمانی در سی و یکمین جشنواره بین المللی فیلم فجربر پرده ی نقره ای به نمایش در آمد امسال در حالی موسسه ی شهید آوینی با چندین فیلم سینمایی وانیمیشن بلند از جمله «گام های شیدایی»(حمید بهمنی)، «فرشتگان قصاب»(سهیل سلیمی)، «بوشهر 9:20» خود را آماده ی حضور در جشنواره ی فیلم فجر کرد که انتشار ویدئویی از «دارین حمسه» -بازیگر لبنانی مشهور که در فیلم «فرشتگان قصاب» نیز حضور داشت- حاشیه ساز شد و این فیلم را به حاشیه کشاند و علیرغم سوژه خوب و جلوه های ویژه در خور توجه این فیلم در بخش خارج از مسابقه در جشنواره شرکت کرد.
"فرشتگان قصاب" ماجرای فرهاد، مردی افغان را روایت می‌کند که همسرش در حمله آمریکایی‌ها در مدرسه‌ای گرفتار شده‌است. در این فیلم ستاره پسیانی، محمدرضا غفاری، دارین حمزه و... بازی می‌کنند. سلیمی در کارنامه خود کارگردانی "جدال در عمق 30 متری"، "آخر دنیا، اول بهشت" و کارگردانی و تهیه‌کنندگی فیلم "روز تمرین" را دارد.
فرشتگان قصاب به حضور نیروهای آمریکایی در افغانستان و مصائب و مشکلاتی که در جریان ورود این نیروهای اشغالگر در کشور همسایه مان برای خانواده های افغان روی داده است پرداخته و اساسا مطرح شدن چنین مساله ای در سینمای ایران به احساس همدردی مخاطب ایرانی با زنان و کودکان بی پناه کمک شایان ذکری دارد این فیلم برای نخستین بار به موضوع قاچاق بدن انسان می پردازد که یکی از مسائل اساسی کشورهای اشغال شده منطقه از جمله افغانستان و سوریه است . اگرچه مخاطب درجستجوی صحنه های بی بدیل در سالن نیمه پر به انتظار نشسته اما در پایان با د لخوری از سالن خارج می گردد چرا که صحنه های فیلم تداعی کننده ی فضای واقعی جنگ و اشغال نیست ،لهجه ی گویش افغانی به درستی از سوی بازیگران ادا نمی شود وفیلم دچار شعار زدگی است. در مجموع از فرآیند فیلم نتیجه ی بهتری انتظار می رفت ولی موضوع به درستی پرداخت نشده تا جایی که تک صحنه های خوب فیلم هم به فراموشی سپرده می شود. و علیرغم تلاش فراوانی که برای طرح ابعاد مختلف حضور اشغالگران شده ولی صحنه ها از هم جدا به نظر می رسند ودر قالب یک فرآیند به نتیجه ی مطلوب دست نیافته اند.با توجه به آنچه مطرح شد زمان دیر هنگام اکران فیلم هم سبب دلزدگی و خستگی مخاطب بود تا جایی که در اواسط زمان پخش فیلم حدود نیمی از سالن خالی بود.
اگرچه این فیلم حواشی خاص و ابهامات فراوانی پیش از اکران داشت و در رده ی فیلم های خوب جشنواره به شمار نمی رود اما نباید از چند نکته غافل بود نخست آنکه در شرایط فعلی بارقه ای از امید برای ساخت فیلم های بهتر در خصوص کشورهای مسلمان و ایجاد همدردی و همبستگی امت واحده اسلامی به دور از شیوه های اغوا کننده دیده می شود و دیگر آنکه تلاش علی باقری در جلوه های ویژه قابل تقدیر است که تلخی و رنج حاکم بر کشور اشغال شده را به کام مخاطب می ریزد.
