به طور کلی زاویه ی دید بنده و شما متفاوت است به همین جهت هم مثال بنده برای شما بی ربط به نظر رسید .همه ی آنچه بدان اشاره فرمودید به اندازه ی اعتماد ملی که یک سرمایه ی عظیم اجتماعی است ارزشمند نیست.منافع ملی جمع است در اعتماد مردم به نظام که پشتوانه و موتور محرک پیشرفت جامعه است که باید در الویت حفظ گردد بنده از شفاف سازی مسایل و تصمیمات سیاسی برای مردم سخن می گویم از تالی های مقدمه ای که نقض غرض است ضد تبلیغ آرمانهای اساسی انقلاب اسلامی است.شما به آمریکا به چشم دیگر کشورها نگاه می کنید پس چگونه است که به کشورهایی که به جهت رویارویی با .امریکا به ایران دلبسته اند نظر نمی کنید؟
معتقدم اگر اعمال افراد و حکومتها را با حق بسنجیم وبر اساس معیارها دوست و دشمن را شناختیم دیگر تعادف ندارد دوست دوست است دشمن دشمن .برخی رفتارها مانند خاله بازی است شبیه با دست پس میزنن و با پا پیش می کشن .می دانید وقتی تکلیف دوستی و دشمنی را در جزییات تعریف نمی کنند این می شود که وضعیت بازار اقتصادی هرج و مرج می گردد وبسیاری به نام مردم از مردم سوء استفاده می کنند.چرا باید آنقدر بلاتکلیف باشیم که با یک تلفن و تعداد کلمات بیان شده مسیر سرنوشت افراد اقتصادی در ایران تغییر کند .بنده از بازیهای پشت پرده می گویم که ما مردم را نامحرم می دانند ولی تاوانش را به گردن مردم می اندازند .برادر محترم و مخاطبان گرامی! صریح می گویم برخی افراد تا بحال از ریش و تسبیح و مرگ بر آمریکا نان می بردند و مقصودشان از این ظواهر تنها نان بود و بس و حال که اوضاع پس است رنگ عوض کرده ریش می تراشندو پیپ می کشندو سوت می زنند و آکادمی گوگوش می بینند و مرگ بر آمریکا هم نمی گویند! و صد البته هدفشان باز هم نان است که این افراد که خوب را بد و بد را خوب جلوه می دهند دشمنان اصلی هستند . ( یک نکته توصیه ی بنده به شما جناب آرمان به طور معمول موضوعات مورد اشاره در این رسانه بسیار عمیق تر از آن است که به نظر برخی ساده اندیشان می رسد به استعاره ها و کلمات کلیدی بیشتر بیندیشید البته اگر غرضی در کار باشد توصیه ی بنده نا کارآمد خواهد بود)
می خواهم در ادامه بحث "رابطه با آمریکا" ، این بار ضمن پاسخگویی به برخی از نظرات مطرح شده از سوی دوستان ؛ با نگاهی به پیشامدهای بوجود آمده در سفر اخیر رئیس جمهور و هیات دولت با نیویورک ، به بحث و گفتگو بپردازم .
به نظر من دستاورد مهم این سفر ( بگذریم که برخی از رفتارهای نابجا هیات دولت _که رهبری هم صریحا به آن اشاره کردند_ موجب آن شد که از جانب غرب "امتیازات مهمی" تلقی شود ! به نحوی که در تحلیل های رسانه ای شان ، مکررا آنرا تکرار می کردند . از جمله این سخن که "ایران تحت فشار قرار گرفته و در موضع ضعف به مذاکره تن داده است" ) آن بود که باعث شد "هویت اصلی" دشمنان این ملت و در راس آن آمریکا ، بیش از پیش آشکار شود .
غربی ها از چند دقیقه مکالمه میان دکتر روحانی و اوباما و ملاقات دکتر ظریف با جان کری ، انبوهی از تحلیل های القائی در زمینه قدرت آمریکا ساختند و در دنیا منتشر کردند .
اما این هزینه هنگفت و به تعبیر رهبری نابجا ، لااقل یک عبرت با خود داشت و آن اینکه "دشمن" دشمن است ! چه انتظاری است از او . که در ادامه راجب این دشمنی صحبت خواهم کرد که دوستان [مسامحه گر و خوش باوری ] که ما را متهم به "توهم دشمنی" می کنند ، بیشتر با اصل و کنه موضوع آشنا شوند .
اینکه رئیس جمهور آمریکا طاقت نیاورد و بلافاصله پس از مکالمه تلفنی با رئیس جمهور کشورمان ، در ملاقات با نخست وزیر رزیم صهیونیستی بگوید "درباره ایران ، همه گزینه ها از جمله گزینه نظامی روی میز است" ؛ اگر در تحلیلات شما ، یک دستاورد مهم در حوزه دیپلماسی محسوب می شود ، برای عقلای عالم در حوزه سیاست ، یا دید واقع بینی ، حقیقتا یک "راست آزمایی" محسوب خواهد شد .
چرا که ایران سی و اندی سال است که به جهانیان اعلام می دارد که آمریکای جهانخوار غیرقابل اعتماد است ! خود برتر بین و عهد شکن و اسیر و در پنجه سیاست ها و منافع اسرائیل است .
خود دکتر ظریف بعد از آن پیشامد در مصاحبه با یکی از شبکه های برون مرزی گفتند "من از اینکه اوباما از ادبیاتی استفاده کرد که توهین به مردم ایران بود ، ناامید شدم" !
این سفر چند روزه با وجود برخی خطاها ، موجب انفجار اطلاعات درباره هویت استکباری رزیم کاخ سفید شد که سران آن از رئیس جمهور تا معاون
و مشاور امنیت ملی و وزیر خارجه ، همگی با ادبیاتی مشترک ، اعلام کردند پای منافع رزیم اسرائیل خواهند ایستاد (البته آنها برای ابقای خود در سمت های یاد شده این حرف ها را زده اند ! می بینید نفوذ اسرائیل در تعیین سیاست های کاخ سفید تا به کجاست ؟! ) و حتی اگر رزیم اسرائیل نبود ، آن را ایجاد می کردند !! و اعلام کردند که حق هسته ای ایران را با موضوع غنی سازی به رسمیت نمی شناسند و حاضر نیستند تحریم ها را لغو کنند و به اسرائیل اطمینان دادند که هیچ امتیازی در برابر ایران ، به ایران نخواهند داد !
درواقع در این سفر معلوم شد که حباب مذاکره و سازش و رابطه با آمریکا با همه جلوه ی رسانه ای و تبلیغاتی اش ، پر از هیچ ! است . خروجی این سفر بی آنکه قصد نیت خوانی دکتر روحانی و دکتر ظریف را داشته باشیم تلنگری به این حباب بی محتوا و طنز آمیز بود که "کلید گشایش ها نزد آمریکای اهل سازش و اهل مذاکره است" ! و می توان با یک مصافحه و معانقه بر 60 سال تاریخ تلخ ، صلواتی محمدی پسند فرستاد !
یا مثلا آمریکا در به در به دنبال حل مشکلات با ایران است و این طرف ایرانی است که سرسختی می کند !
برادران و خواهر آگاه و هوشیار من ! نرمش بی جا در مقابل جباران نه تنها دل آنان را نرم نمی کند ، بلکه بر گستاخی و چموشی آنان هم می افزاید . امیدواریم که دولت و وزارت خارجه کنونی ، با چشمانی بازتر به عرصه واقعیت های دنیای دیپلماسی در دنیا بنگرد و گام های خود را استوارتر و واقع گرایانه تر بردارد .
خوش بینی مفرط و اعتماد به دشمن ، امتحان خود را پس داده است و چه نتایجی به بار خواهد آورد جز خطر نابودی تمام کاشته هایی که به برکت "مقاومت" برداشته شده است ؟؟
وقتی یک مکالمه تلفنی چند دقیقه ای (سوای از درست یا غلط بودن آن ، سوای از مغرضانه بودن یا غیر مغرضانه بودن آن ) کشوری را مدت ها به صدر اخبار جهان می کشاند و با استقبال غربی ها مواجهه می کند و رزیم مفلوک صهیونیستی را به "پریشان گویی" وامی دارد ؛ آیا نمی توان به این نتیجه رسید که این کشور [ایران] قدرتمند و تاثیرگذار در منطقه و حتی در دنیا ، جایگاه مستقل و ویزه ای در نظام بین الملل کسب نموده است ؟؟
آیا این جایگاه ویزه در همین یکی دوماه اخیر که دولت یازدهم در راس امور قرار گرفته است ، به دست آمده است ؟؟
یا نتیجه سالها مقاومت نظام جمهوری اسلامی در پرتوی رهبری های پیامبرگونه امام عظیم الشان و نیز رهبری های داهیانه مقام معظم رهبری در برابر قدرت های زورگو و متجاوز به رهبری آمریکا بوده و هست که سعی در حفظ نظمی دارد که خود آن را با نام "نظم موجود جهانی" می نامد .
نظمی که ایران مدت هاست با رویکرد انقلابی خود ، آن را به چالش کشیده است .
بگذریم که عده ای در داخل و در دولت های مختلف ، از سر ضعف اراده و ایمان (که امروزه عصر ، عصر ایمان است ) و خودکمتربینی ، مقابله با آن را ناشدنی و عده ای هم آن را اساسا "غیرعلمی" ! و غیرمنطقی می پنداشتند !!
نظمی که فقط بر مدار حفظ منافع غرب و در راس آن آمریکا و اسرائیل قرار دارد .
سوال اینست که خوشبینی و اعتماد به کشوری که منشا اختلافات با آن ، اساسا ماهوی است (نه سیاسی) و در منطه استراتزیک و مهمی مثل خاورمیانه ، دچار تضاد منافع (بلند مدت و دائمی ) با کشور ایران شده است ؛ اولا از منظر دوستان (و دشمنان ! ) آیا شدنی است ؟؟
و ثانیا نتیجه اعتماد به حریفی با مختصات آمریکا ، چه خواهد بود ؟؟
پاسخ سوال اول مشخص است . وقتی اختلافات ماهیتی ایدئولوزیک به خود دارد و می گیرد ، برای حل آن راهی جز این که یکی از دو طرف دست از آرمان و اهداف خود بردارد ، نمی توان متصور شد .
از اینجا می توان نتیجه گرفت ، آمریکا از نزدیک شدن به ایران ، به دنبال حل مقطعی و موردی مسائل نیست . بلکه به دنبال تغییر نظام یا در خوشبینانه ترین حالت به دنبال تغییر رفتار جمهوری اسلامی و عدول از آرمانهای انقلابی خود در صحنه بین الملل است .
اما برای یافتن پاسخ به سوال دوم شما را به مطالعه تاریخ دعوت می کنم . همین تاریخ معاصر . که رجوع به تاریخ برای یافتن پاسخ به سوال دوم ، گزینه مناسب تری است .
به تاریخ رابطه آمریکا بویزه با کشورهای منطقه (که دارای مشترکات فرهنگی ، اعتقادی ، زئوپولوتیک و جغرافیایی بیشتری با هم هستیم ) نگاه کنید ، که آمریکا چگونه به متحدین کلیدی خود پشت پا زد و اصطلاحا به آنان خیانت کرده است ؟!
برای مثال :
حمایت آمریکا از صدام ؟؟
حمایت آمریکا از مبارک ؟؟
حمایت آمریکا از بن علی ؟؟
حمایت آمریکا از قذافی ؟؟
و
حمایت آمریکا از شاه ؟؟ (برای کسانی که صرفا حس ناسیونالیستی دارند مختصر اشاره ای می کنم )
آری دوستان ، "نیاید از گرگ ، چوپانی"
درباره خدمات بی حد و حصر محمد رضا شاه به آمریکا و دوستی عمیق و 25 ساله وی با رهبران این کشور زیاد گفته و شنیده شده است . حداقل آنچه که هیچ اختلافی در آن نیست این است که ، وی کلیدی ترین و مطمئن ترین متحد آمریکا در خاورمیانه بود و از انجام هیچ اقدامی به نفع آمریکا ولو به قیمت از بین رفتن عزت ، شرف ، فرهنگ ، اقتصاد و منافع کشور دریغ نمی کرد (دوستی که منافع ملی ، منافع ملی می گویی با تو می گویم سخن ! ) . "زاندارم منطقه" عنوانی بود که آمریکایی ها به ایران تحت حکومت شاه داده بودند !
اما پس از وقوع انقلاب به رهبری معمار کبیر آن ، و فرار شاه ، آمریکا حتی حاضر نشد که بر سر منافع خود ، با ایران معامله کرده و وی را بیش از چند روز در کشور خود نگه دارد !!!!!!
کار به جایی رسید که وی پس از مدتی سرگردانی در برخی کشورها از جمله پاناما (که بنده ابتدا فقط به واسطه حضور شاهنشاهمان در آن کشور ، اسم این کشور به گوشم می رسد ! ) در نهایت وارد مصر شد .
مرگ در غربت و تنهایی و ذلت ، سرنوشتی بود که اعتماد شاه به آمریکا برای وی به ارمغان آورد !!
فاعتبروا یا الولابضار !! فاعتبروا یا الولابصار !! ..
و تاریخ تکرار خواهد شد ، اگر عبرت نگیریم !!